Onte a media tarde, cando volvía para a aldea no coche despois de pasar unhas horas cuns amigos na cidade, decidín cambiar o itinerario que fago habitualmente e coller por unha estrada distinta, non por nada especial, senón por variar un pouco. Sempre entretén algo máis. Mesmo na saída adiantoume unha moto, que despois levei diante por algún tempo, conducida por un rapaz novo e ocupada tamén por unha mociña que ía detrás, de paquete. Non será necesario describir as cousas con detalle, pois xa se sabe como van as parellas de noivos en circunstancias semellantes. Só engadirei que os dous eran moi novos e que debían andar de domingo.
No traxecto de varios quilómetros que fixemos xuntos, a pesar de que a moto era unha desas maquiniñas modestas, con escasísima potencia e moitísimo ruído, moi adornada de carenas, cromados falsos e plásticos, o piloto comportábase na condución como se fose guiando unha pequena marabilla de mil douscentos centímetros cúbicos e non sei cantos cabalos sobrantes de potencia.
Quero dicir que nas curvas se tumbaba canto podía, cambiaba de marcha cada pouco, trataba de adiantar coches e despois de parar nos semáforos, cando estes se puñan en verde, saía acelerado, case derrapando como un profesional. En principio, o cadro tiña todos os ingredentes do ridículo, como un nadador que se tira de cabeza nunha pucharca, pensando que é fonda, e non ten máis de vinte centímetros de fondura. Con todo, había algo naquela imaxe que redimía os protagonistas de calquera semellanza co grotesco. Supoño que era o abrazo que os unía. Daría igual que fosen en burro: serían como dous xinetes nun fermoso cabalo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de outubro de 1998.