O ordenador portátil no que escribo día a día estes artigos, o domingo fíxome unha trampa. Despois de conectalo a través do teléfono desde Nova York coa redacción do periódico, confirmoume que todo transcorrera coma sempre e que o texto desta columna se recibira correctamente na Coruña. Non foi así, non obstante. Cando me chamaron para avisarme, eu ía no medio do Atlántico, a bordo dun avión, camiño da casa, e a cousa xa non tiña remedio. Sentino moito, non tanto polos lectores, que así puideron descansar polo menos un día, senón polos responsables do periódico, aos que supoño que non lle deben gustar nada estas sorpresas de última hora.
Polo demais, a viaxe foi ben. Digo isto porque nas viaxes longas, eu sempre tiven moi mala sorte coa xente. Indo a Santiago de Chile, por exemplo, unha vez tocoume ao lado un tolo que falaba en voz alta e que, entre oracións, discursos, ladaíñas e cancións, nas doce horas longas que durou o voo, foi como levar un moscardo ou un abesouro metido dentro dunha orella. Por riba, miraba atravesado.
Nunca, e tampouco onte, tiven tan mala sorte, non obstante, como o meu amigo Juan Valencia, que nunha viaxe a Xapón levou de compañía durante toda a viaxe a un xaponés pequeno e malo, vello rabudo, que lle daba patadas cada vez que o meu amigo quedaba durmido e roncaba. O peor de todo era que, ao espertar cos golpes, o agredido atopábase diante cun sorriso beatífico do agresor e cunha reverencia cortés que lle diluían nun segundo as ganas que lle entraban de replicarlle. O caso é que chegou mazado. O xaponés, como digo, era malo, porque esta desgraza de viaxar cun ronqueta pódese resolver doutra maneira, non a patada limpa.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de outubro de 1998.