La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Inocencia

Onte estiven falando con Marilia, a nena da rapaza que nos axuda nas tarefas domésticas, que en novembro vai cumprir tres anos. Hai uns días que empezou a escola e ten moito que contar. Está aprendendo os nomes dos compañeiros e compañeiras, pero de momento só sabe dicir o de Carla. Contoume que a profesora lle deu un azoute, aínda que non conseguín que me dixese por que.  Polo de agora, o que máis lle gusta é tirarse polo tobogán, xogar na area e pintar na libreta, que ten xa completamente chea de debuxos.

Estivemos vendo todos, un por un. Para que eu puidese entendelos, púxose en actitude de profesora, pois sentíame analfabeto total. O que para min non eran máis que liñas sen sentido, igual que lles debe pasar cos letreiros das rúas e dos comercios ás persoas que non saben ler, tiñan para ela un significado clarísimo: aquí … Seguir leyendo

Unha carta con amor

Onte falaba aquí da xente que escribe cartas para outros, un costume que en España está desaparecendo, pero que se practicou con regularidade ata hai poucos anos. Na miña casa traballou unha moza que dependía de nós, os rapaces, para poder cartearse co noivo durante as vacacións. Aínda hoxe non entendo como aquela relación acabou en matrimonio, despois dos agravios que creamos entre eles a base de inventar contos, algúns certamente perversos.

A maldade dos nenos é inversamente proporcional á súa inocencia. Coñezo un xastre nunha aldea de Ourense que aínda hoxe se divirte léndolles aos veciños cousas que non veñen nas cartas. Ás veces, comunica herdanzas estrafalarias ou avisa de fenómenos prodixiosos. É verdade que os paisanos desconfían del, pero probablemente recorren aos seus servizos para alegrarse un pouco. Non é fácil vivir sen soños.

Unha escritora galega, de familia humilde, contoume nunha ocasión o que lle sucedeu cando … Seguir leyendo

Abrazar as árbores

En Suecia hai un movemento de ecoloxístas que se dedican a abrazar as árbores. Hai pouco, nas aforas de Estocolmo, na inmensidade verde de Näsby Park, asistín a unha manifestación deste grupo. Confeso que ver a homes e mulleres adultos, moitos deles con aspecto de xente formal, sen extravagancias, facendo caricias ás árbores e dándolle bicos e abrazos, produce unha certa sensación de ridículo. Polo menos ese foi o sentemento que eu experimetei.

Unhas semanas despois, instalado de novo na miña terra, na pequena aldea onde vivo, asistín con impotencia á tala salvaxe e indiscriminada dun pequeño bosque por onde u adoitaba pasear. Mentres catro bárbaros ben provistos de motooserras e outros artiluxios mecánicos se dedicaban a cortar troncos, un pequeño grupo de paisanos contemplaba a operación con indiferencia absoluta, fascinados quizais polas maraillas dunha técnica que permite liquidar un bosque en apenas quince minutos, pero insensibles á voracidade depredadora … Seguir leyendo

Un milagre necesario

Hoxe escribo desde Asturias, onde vou participar, como cada ano por estas datas, no encontro de escritores de Verines. Agora mesmo estou no meu cuarto, sentado diante da fiestra, cos ollos entre a pantalla do ordenador e a praia da Franca, este pequeno recuncho do Cantábrico metido entre penedos do que resulta difícil esquecerse cando un está lonxe de aquí. É unha cala estreita e brava, con covas nas paredes dos montes cortados a pico, onde o mar ronca con furia. Con este ruído, de noite dórmese moi ben.

Fixemos a viaxe en coche. A pesar de que as estradas melloraron moito, Galicia e Asturias aínda seguen lonxe. Para entreter as horas que pasamos no camiño, os catro participantes galegos viñemos falando sen parar. Naturalmente que a literatura e as lecturas de cadaquén ocuparon unha boa parte da conversa, pero non só iso.

Marilar Aleixandre contou unha historia sobre unha … Seguir leyendo

O presidente

O luns pola tarde, cando ía facer un recado ao centro de Manhattan, ao pasar pola Quinta Avenida, á altura da catedral de San Patricio, atopeime con centos de policías e unha caravana inmensa de motos Harley-Davidson circulando en formación. No medio, nun coche grande de color negro, o presidente Clinton e a súa muller. Ían os dous sorrindo e saudando a xente que lles aplaudía. Había de todo, pero pareceume que a actitude, en xeral, era respectuosa. Naturalmente, non todo o mundo está de acordo: ao meu lado, un señor forte e ben vestido, duns sesenta anos, facía uns xestos de repulsión moi evidentes, como se o presidente lle producise noxo.

Pola noite, cando ía para a casa, en Times Square volvín ver a mesma riada de policías que vira pola tarde e, nunha esquina da praza, xente que berraba, uns con pancartas nas mans e outros sen elas. … Seguir leyendo