Volvo de Vigo coa primeira escuridade do día. Camiño da casa aínda me retumban na cabeza os berros da xente nunha cafetería onde botei máis de dúas horas falando cun amigo. Ao pasar por Coruxo, un pequeno atasco déixame atrancado durante uns minutos detrás da ábsida da igrexa. De dentro, por unha pequena ventá románica, sae unha leve luz amarela, testemuño probable de alguén que a estas horas fai un rezo solitario no interior do templo. Confeso que sentín unha plácida emoción.
Aínda hai xente que reza. Supoño que os que o fan neste tempo tan pouco propicio deben ser persoas de fe limpa e sincera, almas puras que cren en Deus dunha maneira natural, igual que cren que existe a China ou o Polo Norte, aínda que nunca estiveran alí. Imaxínoas rezando por min, empaquetado de forma anónima en calquera dos moitos grupos que estes seres benditos encomendan a Deus Noso Señor.
Incluído no grupo dos pecadores, desde logo. Polo tanto, estou seguro de que detrás desa pequena fiestra iluminada que observo desde o coche alguén se acorda de min. Resulta grato. Que a relixión teña estas manifestacións tan simples e fermosas de solidariedade humana cos demais non deixa de ser un milagre. Abonda un exemplo como este, tan transparente, para que a polémica sobre o novo catecismo perda entidade e importancia. Digan o que digan os teólogos, se Deus existe, está detrás desta ventaíña.
Esta columna publicouse orixinalmente o 27 de setembro de 1992.