La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O luns pola tarde, cando ía facer un recado ao centro de Manhattan, ao pasar pola Quinta Avenida, á altura da catedral de San Patricio, atopeime con centos de policías e unha caravana inmensa de motos Harley-Davidson circulando en formación. No medio, nun coche grande de color negro, o presidente Clinton e a súa muller. Ían os dous sorrindo e saudando a xente que lles aplaudía. Había de todo, pero pareceume que a actitude, en xeral, era respectuosa. Naturalmente, non todo o mundo está de acordo: ao meu lado, un señor forte e ben vestido, duns sesenta anos, facía uns xestos de repulsión moi evidentes, como se o presidente lle producise noxo.

Pola noite, cando ía para a casa, en Times Square volvín ver a mesma riada de policías que vira pola tarde e, nunha esquina da praza, xente que berraba, uns con pancartas nas mans e outros sen elas. Pregunteille a un dos policías e díxome que era polo presidente, que estaba alí, vendo un espectáculo. Nunha das pancartas, que levaba unha señora moi loira e moi berrona, chamábanlle mentirán.

Logo, xa na casa, vin unha reportaxe na televisión. En Times Square había dúas manifestacións, unha a favor e outra en contra do presidente. Na que estaba a favor abundaban os negros e os hispanos; na que estaba en contra, só se vían brancos. Esa é unha constante que se repite case como unha lei científica. Eu mesmo, cando estou vendo a televisión e entrevistan a alguén respecto dos problemas de Clinton ou ofrecen un debate sobre ese asunto, podo adiviñar case sempre a resposta polo aspecto da xente. Está claro que se trata dun home moi popular e que a maioría da poboación quere perdoalo. Aínda recoñecendo todos que é un pendón.

Esta columna publicouse orixinalmente o 16 de setembro de 1998.