Un amigo meu que ten viaxado bastante polo mundo, un día atopouse de forma inesperada co rostro feroz do racismo. Pasaba unha tempada feliz nunha pequena vila do norte da península de Xutlandia, a onde o conducira o amor exaltado por unha danesa loira e divina. Unha tarde, mentres a moza facía compras, el paseaba contento e sen rumbo pola praza maior do lugar. De súpeto achegóuselle un señor pequeniño, ameazando co puño pechado e berrándolle en inglés: “Negro noxento, marcha deste país”.
O meu amigo non é negro, senón moreno, e ao principio, pasada a sorpresa, pensou que o que lle acababa de suceder era máis divertido que dramático. Nin sequera llo contou á súa rapaza. Pero o asunto repetiuse varias veces máis, a última coa novidade de que o racista pequeno viña acompañado por un gordo colorado e que os insultos viñan acompañados de empuxóns.
A historia rematou na comisaría. Durante a comparecencia diante do policía que lles tomaba as declaracións, o que máis lle chocou ao meu amigo foi a aparencia física dos personaxes, ambos rematadamente feos e ridículos. O que parecía capitán, duns sesenta anos, falaba movendo os labios exactamente igual que un coello e daba cómicos saltos de indignación. O outro parecía un mono grande e burro, cunha fronte tan estreita que o cabelo lle arrincaba polas cellas. Por primeira vez, o meu amigo tamén se sentiu racista.
Esta columna publicouse orixinalmente o 10 de setembro de 1992.