Un dos regalos que máis agradecín na miña vida fíxomo un parente con quen, alá nos anos da adolescencia, mantiña eu unhas discusións feroces e frecuentes, absolutamente irreconciliables. El era un home dun conservadurismo acorazado, algo carcuncia e pouco flexible; eu era un rapaz que quería entender máis do que entendía e que aspiraba a cambiar o mundo. As disputas acabaron algunhas veces a berros, en parte porque el tiña moitos anos e un temperamento forte, e eu debía ser bastante impertinente.
Nunha ocasión, este familiar, nunha viaxe a Madrid, comproume na Estación do Norte o Diario de Ernesto Che Guevara, que acababa de publicarse. Entregoumo cunha dedicatoria fermosa, ditada por un gran corazón. Escuso dicir a sorpresa que levei e a alegría que sentín, aínda que aquilo non impediu que seguísemos discutindo.
O mesmo día que recibín aquel libro, púxenme a lelo con ilusión. Recordo unha frase que me impresionou e que marquei cun lapis. Dicía o Che, que naquel momento estaba na guerrilla en Bolivia, onde foi capturado vivo e logo asasinado, que había que ser duro, pero sen perder nunca a tenrura. Vendo o espectáculo destes días no País Vasco, con tanta xente actuando con dureza, un pensa que aquela frase podía substituirse por outra, máis ou menos así: un pode ser todo o duro que queira, pero sen perder nunca a decencia.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de setembro de 1995.