La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Con frecuencia, paso pola rúa 47, no centro mesmo de Manhattan. Nela está unha das miñas librerías predilectas, Gotham, da que xa teño falado aquí. Nesa rúa, nos metros que se estenden entre a Quinta e a Sexta avenidas, está un dos centros do poder mundial. Dar unha volta por alí é como asisitir a un espectáculo. Os xudeus, moitos deles vestidos con abrigo, camisa branca sen gravata e sombreiro negro, barbudos e con tiburazóns no pelo, parecen caricaturas de si mesmos: narices de gancho, ollos escuros, pel cetrina. Vense de pé diante das xoierías, facendo negocios cos diamantes ao aire libre.

As transaccións económicas desta rúa soben a unha cifra fabulosa: arredor de cincocentos millóns de dólares diarios, que traducidos a pesetas deben ser algo así como setenta e cinco mil millóns. Iso, cada día, durante todo o ano, descontando sábados e domingos. Fixen a proba para coñecer o que significa nese período de tempo e xa me perdín. Supoño que a cousa andará por varios billóns.

Confeso que cando paso por aquela rúa non resisto a tentación de quedar mirando, ás veces incluso cunha indiscreción involuntaria, para aqueles señores de sombreiro e abrigo. Pertencen ao grupo relixioso dos “asideos”, formado por xudeus ultraortodoxos que se estableceron no barrio de Brooklyn despois do holocausto. Ningunha idea ultra me atrae e menos se ten que ver coa relixión. Ademais, esta xente representa a parte menos flexible da política que se fai en Israel. Con todo, todos estes velliños, ás veces encorvados, de caras chupadas e ollos tristes, pasaron polos campos de concentración. Por ese lado resulta difícil non miralos con cariño.

Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de setembro de 1998.