Teño un amigo desde os anos do instituto, a quen vexo case a diario e co que boto longas parrafadas, ás veces rindo ata sentir dor na barriga. É un home profundamente intelixente e algo nervioso. A intelixencia permítelle rir de si mesmo; o nerviosismo colócao con frecuencia en situacións que o levan a practicar aquela virtude. Foi o que nos sucedeu antes de onte, cando acordamos saír a cear os dous, máis a súa muller, coa idea de pasar os tres xuntos unhas horas agradables en compaña, como temos feito en tantas ocasións.
Desde o principio, o meu amigo empezou a dicir que a súa muller quizais pisara algunha porcaría de can porque cheiraba. A pobre, por máis que miraba os zapatos, non se sentía culpable. O cheiro, sen embargo, seguía. Igual que as acusacións e as protestas de inocencia durante toda a cena e aínda logo, cando continuamos a tertulia na casa deles. Finalmente, despois de que a acusada se retirase a descansar, previo paso pola ducha, o meu amigo pegou un salto e pediu perdón a gritos. Tiña un zapato que era un auténtico escándalo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de setembro de 2000.