De todos cantos borrachos coñecín, o máis tráxico foi o Enrique Canella, alá en Lamas, preto de Xinzo de Limia. Estouno vendo sentado na taberna da aldea, cun pito caéndolle dos sabios, os ollos vidrosos perdidos no aire, profundamente calado. De cando en vez interrompía o silencio cun salaio sobrecolledor, como se a alma se lle revolvese de dolor e resignación no fondo do peito. Despois empezaba unha longa cantilena que consistía en repetir sen parar a mesma frase: “Que no mi llivanto, que no”. Aínda novo, acabouse tirando ao río.
No lado oposto deste borracho triste estaba don Andrés Peláez, avogado serio e traballador, elegante e digno, pouco dado a falar coa xente, que cando bebía, acababa converténdose nunha especie de bobo ridículo. Un dos números que lle gustaba facer nesas ocasións consistía en sacar a lingua da boca e facerlle burla aos nenos.
Son dúas maneiras clásicas de ser borracho. Hai unha terceira que non resulta fácil de definir: a que encarna o presidente ruso Boris Ieltsin. As fotos que hai pouco publicou a prensa de medio mundo con motivo da súa última estancia en Berlín, preséntano facendo o indio: ou ben insinuando un paso de baile tipo flamenco ou imitando a Herbert von Karajan dirixindo unha orquestra. Non se trata dun parvo, non obstante. Os ollos non reflicten a inocencia simple dun borracho infeliz, senón o resaibo zurcido dun auténtico cínico.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de setembro de 1994.