Dun tempo a esta parte, polas mañás, cando vou aparcar o coche para ir ao traballo, unha nube de rapaces con aspecto de enfermos achéganse aos condutores que buscamos sitio, co propósito de axudarnos a atopalo. A cambio, reciben unhas moedas. No lugar que eu utilizo con máis frecuencia, está sempre alí, desempeñando ese oficio, un mozote duns vinte anos, delgado e desdentado, con pinta de desastre. Cada día, ao atoparme con el, dáme a sensación de que se produciu un milagre, tan deteriorado o vexo.
Antes do verán, este rapaz pasou unha tempada sen aparecer e eu supuxen que se acabara. Un día, non obstante, atopeino noutra parte da cidade, non lonxe do aparcadoiro, sentado nun banco, con mala cara. En canto me viu, ergueuse e pediume vinte pesos. Estaba branco, en estado de apremio, a punto de estralar.
Agora, despois das vacacións, apareceu de novo, cun aspecto moito mellor, roupa nova e bastante máis gordo. Saudoume con euforia, dunha maneira totalmente diferente, sen aquela voz de agonía de antes, incapaz de articular a palabra “grazas”. Chamoume “jefe”, preguntoume pola familia e díxome que me atopaba moi ben. Logo, en ton confidencial engadiu: “No inverno non lle dixen nada, pero estaba vostede moi desmellorado”. Díxomo con tal seguridade que só lle faltou meter a man no peto e darme cen pesetas.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de setembro de 1997.