por amarxedotempo | Ago 26, 2017 | Marxe
¿Que sería de Michelangello Antinioni, aquel director decine italiano co que tanto se aburriron de maneira oculta e inconfesa miles de intelectuais e estudantes progres durante a chamadadécada feliz dos anos sesenta? Desapareceu dos breviarios e a ninguén lle importa xa recoñecer a estas alturas que as súas películas eran pesadas e que unha gran parte da literatura que se fixo arredor delas era retórica escura, perfectamente adobiada para impresionar os espectadores máis infelices.
Non sería difícil prever un destino semellante para Woody Allen, ese artista de actividades múltiples que unha vez á semana xunta nun pub da rúa cincuenta e cinco, en Nova York,a centos de turistas empeñados en escoitar, ou máis ben ver,como toca o clarinete, aínda que non sexa un intérprete que chame a atención polas súas calidades musicais. Abonda con que sexa un señor famoso que sae no cine e a televisión.
Non resulta fácil de … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 25, 2017 | Marxe
O sábado pola noite, durante unha cea campestre que se celebra todos os anos na illa de Toralla, un parente meu díxome que hai pouco fixo unha viaxe ata Beiro, na provincia de Ourense, moi perto da capital, para rescatar o vello piano familiar, abandonado desde hai dez anos nunha casa en ruínas. Non puido collelo porque está situado ao fondo dun salón sen piso, do que non quedan máis que catro ou cinco táboas, entre elas as que soportan o artiluxio. Polo visto, para salvalo sería necesario o prego dunha grúa.
El mesmo recoñeceu que non paga a pena, en parte porque se trata dun instrumento que xa estaba bastante deteriorado desde antes. Un dos meu primos, que foi un neno traste e aloucado, tiña o costume, cando quedabamos sós na casa, de facer carreiras por riba do teclado. Non me estraña, polo tanto, que estea desfeito.
Claro que … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 24, 2017 | Marxe
Leo nalgunha revista que en Nova York se inaugurou unha librería-bar na que se pode tomar unha copa ou ler un libro, segundo o gusto de cada quen. Polo que respecta aos últimos, teñen arredor de dous mil; en canto a licores, supoño que bastantes menos, pois non se necesitan tantas botellas para darlle de beber á xente. O éxito da biblioteca está por ver, pero o primeiro día, cos invitados de pé, indo e vindo polo local, parece que ninguén se atreveu a facer uso da posibilidade literaria e que todos se inclinaron polas copas.
Non está mal, sobre todo se temos en conta que, segundo a crónica do acontecemento, as conversas dos asistentes xiraban case todas arredor de libros e escritores. En xeral, preguntábanse uns aos outros polas últimas lecturas ou recomendábanse novelas. É dicir, que a inauguración tivo un significado claramente cultural.
Un só individuo estaba en … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 23, 2017 | Marxe
Na localidade sueca de Mölle, unha pequena vila de pescadores situada no sur do país, vive un personaxe aloucado e simpático que instalou nunha fermosa casa de madeira pintada en vermello, un museo do ferrocarril en miniatura. Teño estado naquel lugar algunhas veces, só por ver durante uns minutos a colección daquel señor, que ademais a mantén en vivo, é dicir, con maquetas operativas nas que circulan simultaneamente cincuenta ou sesenta trens. Sempre me atopei alí con centos de persoas, desde afeccionados de todo o mundo, sobre todo alemáns, ata vellos xubilados e nenos, gozando daquel paraíso inocente e infantil.
Quen non sinta a paixón dos trens eléctricos non poderá valorar o que isto significa. Direi, a xeito de ilustración, que hai xente que percorre moitos quilómetros, incluso en avión, para visitar este tipo de museos. En Alemaña, por exemplo, ninguén ignora onde está Göpinge. Miles de persoas acoden todos … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Ago 22, 2017 | Marxe
Onte falaba aquí dunha conversa que mantiven con Joan Perucho no adro dun mosteiro armenio, hai xa bastantes anos. Creo que xa teño contado outras veces que o célebre escritor catalán cre de veras nos fantasmas e que asegura, máis alá de calquera xogo literario, que ten un deles na casa. A súa muller xuroume nunha ocasión, case con lágrimas nos ollos, que ela o vira varias veces desprazándose polo aire, nun salón da parte baixa, e que lle parecera un ser fermoso, aínda que inquietante, que lle daba medo.
En Sabucedo, unha aldea da Limia onde eu pasei algún dos días máis felices da nenez, houbo tamén un fantasma. Se non recordo mal, tiraba carozos de mazá nunha cociña, na casa dunha vella que vivía soa. Non debía ser cousa temible porque ás persoas que acudían a ver o prodixio non lles importaba levar un golpe.
En xeral, a … Seguir leyendo
