Eu non sei se foi certo ou non, pero oíno contar varias veces. Ás feiras da miña vila, que se celebraban os días catorce e vinte e sete de cada mes, viña sempre un señor alto e groso, con pinta de home bravo, que chegaba nun fermoso cabalo negro de grande alzada. Entraba pola vila a paso de andadura coa cabeza erguida, o sombreiro posto e un enorme xaruto fumegando na boca. Despois víase paseando cos amigos ou xantando nalgunha das casas de comidas do Barrio de Arrriba ou tomando café e xogando a partida de dominó.
Un día escoitei unha historia terrible daquel home. Cando unha tormenta estragou os campos alá polo final dos anos corenta, un trebón de pedra que nun verán non deixou unha soa herba en pé, o citado individuo, en plena furia do ceo, saíu ao balcón da casa cunha escopeta, apuntou cara arriba e disparoulle a Deus na cara.
Nunca entendín, de neno, como un raio non fulminou no instante a aquel tipo tan destemido. Xenerosidades inescrutables da Providencia. Onte, non obstante, cando agardaba por un amigo nunha cafetería, á beira da praia, escoitei un home esbardallar contra toda a corte celestial polo tempo revolto que padecemos este verán. Estaba fóra de si, falando dos gastos ue tiña, indignado. O que dicía era tan gordo, que se en vez de aplicarlle a bondade, Deus lle aplicase a xustiza, ao saír de alí, polo menos, tería que romper unha perna.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de agosto de 1995.