por amarxedotempo | Jul 26, 2017 | Marxe
Onte asistín a unha voda no xulgado de Vigo e presenciei, unha vez máis, o exercicio inevitable de tirarlle arroz aos mozos ao final da cerimonia. Hai anos, nunha circunstancia semellante, en Suecia, vin que tiraban outra cousa distinta, que eu non identificaba; preguntei que era e dixéronme que se tratabadun sucedáneo. Antes, segundo me contaron, facían igual que en España, pero desde había tempo cambiaran o arroz por aquel novo produto por razóns de tipo ecolóxico. Polo visto, o que estaba en cuestión era a vida dos paxariños. O arroz cru, que os paxaros comen despois, ínchalles nos seus estómagos diminutos e acaba causándolles a morte.
Téñollo explicado a moitos amigos, pero sen éxito. Cada vez que me corresponde asistir a unha voda, ao final sempre se me vén á cabeza o comportamento dos suecos, tan preocupados, mesmo ata extremos dunha delicadeza como esta, por non lles causar mal … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 25, 2017 | Marxe
Desde hai algúns días, na tertulia nocturna de Panxón, que este ano empezou un pouco tarde por culpa do frío e das chuvias, cando pechan o café e quedamos sós na terraza dándolle voltas ao mundo, á vida e ás persoas, aparece por alí un toliño que pasea en solitario polo paseo marítimo. É un mozo aínda relativamente novo, con cara de Xesús Cristo, que é un parecido que, nunca souben por que, sacan moitos coma el: nariz de aguia, media melena e barba recortada. A cousa acaba aí, naturalmente, porque polo resto, o pobre non se parece máis que ao común dos tolos, cortados case todos polo mesmo patrón.
Nunha primeira fase, este home fortemente avariado dedícase a ir dun lado para o outro, cunha man metida no peto dos pantalóns e a outra tendo conta do cigarro. Vai pronunciando un discurso no que entran só catro ingredientes: unha … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 24, 2017 | Marxe
Onte, na tertulia, Torrente andaba intrigado coa palabra bolardo, que se emprega moito aquí, no Val Miñor, pero que eu nunca escoitara antes en ningunha outra parte de Galicia. Con este vocábulo designan nesta comarca unha especie de torta feita a base de fariña, manteiga, ovo e azucre, que xeralmente leva un adorno en relevo con figura de trenza. Aínda que nun principio era postre de voda, segundo me contaron, agora véndese nas tendas como artigo de consumo, igual que unha ensaimada ou cousa semellante.
Se eu tivese a fantasía lingüística de don Pedriño de Lobás, un cura entusiasmado polas etimoloxías, que pretendía explicalas todas desde o sentido común, seguro que lle atoparía razón. Para aquel home podería ser algo así como bolardo, bola de lardo. E engadiría: “Xa o di a mesma palabra”. Era sempre o seu último argumento.
A verdade é que eu non teño … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 23, 2017 | Marxe
Hai un par de días, nun xantar en Madrid, decateime de que case todo o mundo está furioso co programa Gran hermano, que a maioría da xente que coñezo presume de non ver. Como eu estiven fóra do país durante tanto tempo, non tiven moitas posibilidades de seguilo, de xeito que fixen algunhas preguntas sobre os avatares dos distintos participantes e atopei coa sorpresa de que, uns máis e outros menos, os presentes sabían bastante do que sucedera, incluídos nomes, amoríos, cotilleos, biografías e destinos dos personaxes.
Non me estrañou tan amplo coñecemento, por moito que servise para facer crítica do programa televisivo, porque lin nos periódicos que algúns días este tivo arredor de doce millóns de espectadores. Se excluímos nenos pequeniños, cegos, xente que non ten televisor na casa, monxas e monxes de clausura, bispos e cóengos, xente que traballa polas noites, camioneiros de viaxe, turistas no estranxeiro, … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jul 22, 2017 | Marxe
Hai anos, cando eu era estudante dos primeiros anos do bacharelato, escoiteille unha conferencia a un padre xesuíta que estaba na cidade de Hiroxima o 6 de agosto do ano 1945, o día que botaron a primeira bomba atómica. De todos os horrores que nos contou a un pequeño grupo de rapaciños asombrados, recordo dous. O primeiro, o que sucedeu cun home que estaba subido a unha escaleira de man, reparando algún desperfecto na rúa: non quedou del otura cousa que a súa sombra gravada no chan.
O segundo horror referíase a unha nena que se bañaba na baía no momento da explosión, mentres a súa nai a contemplaba desde terra. De súpeto, a nena converteuse nunha especie de espectro branco e desapareceu, como transformada en aire. A nai, que se tirou á auga, foi rescatada co corpo totalmente abrasado.
Acabo de ler nun semanario americano a reseña dunha biografía … Seguir leyendo
