Coñezo unha veciña que ten un número incalculable de gatos. Vanlle quedando parto tras parto, vítimas arruinadas dunha filosofía bondadosa que se nega a resolver o problema dunha forma pragmática e que acabará por converter o barrio nunha selva. Moitas veces, cando paso co coche por diante da súa casa, véxoos medio tirados no camiño, administrando a nugalla, coidando as escasas forzas que lles quedan e malvivindo entre as silvas, os canavais e os campos de millo. Compoñen un espectáculo triste e africano.
Hoxe souben por outro veciño que, se a pesar de todo aínda non nos invaden os gatos dunha maneira absoluta, é debido a que un mastín se encarga de liquidar uns cantos de cando en vez. O que ocorre é que o can persegue todos excepto os brancos, que non lles toca. Aínda así, botando contas, a invasión resulta inevitable.
Esta mañá, cando ía buscar os periódicos, descubrín uns cantos no medio e medio do camiño, deitados como sempre. Reducín a marcha do coche e quedei mirando para a colonia, dándome ánimos a min mesmo para realizar unha acción criminal, pero práctica. Mentres meditaba, saíu a miña veciña e achegouse a saudarme. Mirando para os gatos, extasiada polo espectáculo, díxome que eran preciosos e que non se explicaba como había persoas tan ruíns que os afogaban. Respondinlle que hai xente para todo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xullo de 1994.