La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Coñezo unha veciña que ten un número incalculable de gatos. Vanlle quedando parto tras parto, vítimas arruinadas dunha filosofía bondadosa que se nega a resolver o problema dunha forma pragmática e que acabará por converter o barrio nunha selva. Moitas veces, cando paso co coche por diante da súa casa, véxoos medio tirados no camiño, administrando a nugalla, coidando as escasas forzas que lles quedan e malvivindo entre as silvas, os canavais e os campos de millo. Compoñen un espectáculo triste e africano.

Hoxe souben por outro veciño que, se a pesar de todo aínda non nos invaden os gatos dunha maneira absoluta, é debido a que un mastín se encarga de liquidar uns cantos de cando en vez. O que ocorre é que o can persegue todos excepto os brancos, que non lles toca. Aínda así, botando contas, a invasión resulta inevitable.

Esta mañá, cando ía buscar os periódicos, descubrín uns cantos no medio e medio do camiño, deitados como sempre. Reducín a marcha do coche e quedei mirando para a colonia, dándome ánimos a min mesmo para realizar unha acción criminal, pero práctica. Mentres meditaba, saíu a miña veciña e achegouse a saudarme. Mirando para os gatos, extasiada polo espectáculo, díxome que eran preciosos e que non se explicaba como había persoas tan ruíns que os afogaban. Respondinlle que hai xente para todo.

Esta columna publicouse orixinalmente o 29 de xullo de 1994.