La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

O outro día estiven en Panxón cun amigo que, duns meses a esta parte, adelgazou voluntariamente uns setenta quilos. Se eu puidese facer semellante cousa, desaparecería, pois non peso tanto. A el, en cambio, aínda lle quedan outros cento sete, dos cales parece que lle sobran arredor de trinta. Vai por eles. Metido de cabeza no follón e ben asesorado por un médico competente, está disposto a converterse nunha persoa normal, non nun monstro de feira, que era o camiño que levaba. Como bo converso, ademais, bótalles broncas aos amigos gordos, chámalles irresponsables e anímaos a volver a unha vida sa. De momento non ten éxito.

Ignoro que sistema seguiu para adelgazar, aínda que supoño que debeu de seguir o máis difícil, que probablemente debe de ser tamén o único: comer menos. Porque comer, o meu amigo comía bastante. Aínda recordo cando fixemos xuntos o Camiño de Santiago, el agardando nos bares a que os demais acabásemos as etapas. Atopabámolo sempre dando conta duns callos ou duns chourizos.

Ninguén engorda do aire. Esa frase repítea el agora. Tamén lle gusta dicir que non hai dietas milagrosas e que a súa vida de antes era un disparate. Para ilustralo, o outro día púxonos un exemplo. Dirixíndose a min, dixo: “Cando pesaba cento setenta quilos era como se te levase a ti a costas permanentemente”. Ten razón. Eu quedei pensando no cómico da situación: o meu amigo Juan cargando comigo ao lombo. Molestias á parte, tanto para un como para o outro, polo menos tería de positivo que el é un magnífico conversador, plácido contador de historias e soberbio fumador de puros habanos. Teño entendido que de ser boa xente nunca se adelgaza.

Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de xullo de 1998.