Hai anos, cando eu era estudante dos primeiros anos do bacharelato, escoiteille unha conferencia a un padre xesuíta que estaba na cidade de Hiroxima o 6 de agosto do ano 1945, o día que botaron a primeira bomba atómica. De todos os horrores que nos contou a un pequeño grupo de rapaciños asombrados, recordo dous. O primeiro, o que sucedeu cun home que estaba subido a unha escaleira de man, reparando algún desperfecto na rúa: non quedou del otura cousa que a súa sombra gravada no chan.
O segundo horror referíase a unha nena que se bañaba na baía no momento da explosión, mentres a súa nai a contemplaba desde terra. De súpeto, a nena converteuse nunha especie de espectro branco e desapareceu, como transformada en aire. A nai, que se tirou á auga, foi rescatada co corpo totalmente abrasado.
Acabo de ler nun semanario americano a reseña dunha biografía dedicada a James B. Conant, un dos responsables daquela traxedia. Das poucas plabras que empregou na súa vida para referirse a aquel acto, unha foi para dicir que o bombardeo de Hiroshima fora unha decisión “sensata”. Respecto de Nagasaqui, destruída tres días despois, dixo que se tratou dunha “equivocación”. Non me consta en absoluto comprender o que quixo dicir, pero esas palabras, sen dúbida intelixentes, deslexitiman un corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 22 de xullo de 1994.