Só coñecín un individuo que recoñecese que lle gustaba ser malo, se era iso ao que el se refería cando dicía que lle encantaba ser cabrón. Practicaba con acerto, e ás veces mesmo con graza, a arte da pendencia, esa forma tabernaria do humor que algúns identifican cos complexos ou o resentimento. O mal bicho aquel elixía convenientemente as súas vítimas, case todas desa especie infeliz que habita nos bares polas noites e que acaban sendo o branco de todas as risas. Unha vez establecida a distancia abusiva da vantaxe, empezaba un labor pesado de acoso que case sempre remataba cunha vitoria contundente, a non ser que un error de cálculo acabase tamén en labazadas.
Destas últimas, o susodito levou unhas cantas, case sempre merecidas, se é que algunha vez se poden merecer castigos corporais a cambio de palabras. Pola contra, dar deu poucas, porque era covarde, pero seguro que lle gustaría hostiar a medio mundo, o moi badulaque. Para min que o problema de fondo estaba na alma: pequena e reseca como a dunha cobra, pero ben vestida e disfrazada dunha abstracta filantropía selecta. Del para alá, todos uns canallas, excepto el e uns poucos amigos de copas nocturnas.
Hai tempo que non vexo esa xoia, aínda que lle sei os costumes e coñezo as batallas que me van contando algúns amigos comúns, case todos preocupados polo seu deterioro espiritual. Eu dígolles que non pasen pena por el, que seguramente será feliz vendo como cada día se vai facendo máis certa a imaxe de si mesmo que se trazou de neno: ser un tipo ruín, atravesado e cheo de odio para os seus inimgios, que veñen ser algo máis de dous terzos da humanidade, millón arriba, millón abaixo, que nestas cousas da xenreira metafísica tampouco importan demasiado as precisións demográficas, pois por algún sitio ten que bolsar o corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 8 de xullo de 1992.