Era un señor grande, máis que alto, non moi gordo en conxunto, pero cun estómago abombado e prominente. Atopeino onte pola mañá, sentado nunha terraza na praia de Beluso, consumindo unha xerra de viño branco cun grupo de homes e mulleres, todos con aspecto de xente contenta en vacacións. Ía vestido de maneira informal, pero pouco elegante, máis ben en plan brégolas, que é como lle chaman na miña terra ás persoas desaliñadas. De aspecto, tiña o pelo escaso e branco e unha cara rubicunda, como acabada de fregar.
Dicía tantas barbaridades que non sei como el mesmo non tomaba a precaución de falar en voz baixa. Medio en broma, medio en serio, o cal non resultaba fácil de averiguar, soltoulle unhas cousas tremendas á súa muller, todo por causa duns ovos fritos. É dicir, unha pelexa doméstica ventilada ao aire libre sen pudor.
Daba a sensación de que o citado home se tiña a si mesmo por simpático, aínda que a impresión que producía era a de ser unha persoa agresiva e pouco educada, sobre todo pola cantidade de palabras soeces que empregaba, máis alá da graza coloquial que pode ter un taco colocado no seu momento e no seu sitio. Era, xa que logo, un individuo excesivo, tanto na barriga como na voz e na impertinencia. Para rematar, cando se ergueu, levaba na man un deses periódicos de Madrid que anuncian a fin do mundo cada día.
Esta columna publicouse orixinalmente o 6 de xullo de 1995.