Onte, cando volvía de Santiago, vin escoitando na radio unha señora que se queixaba de que lle morrían os animais da casa. Segundo contou, primeiro foi un canario, que apareceu teso na gaiola, sen que mediase nin enfermidade nin accidente. Logo tocoulle ao gato, que morreu tamén de forma repentina: atopouno tirado no salón, sobre unha alfombra, como se estivese durmido. Por último, a peste rematou coa vida dos peixes dun pequeno acuario: cada mañá aparecía un flotando na auga, ata que desapareceron todos.
A señora, que falaba con acento andaluz, non chamaba para queixarse nin para desafogar, aínda que se notaba triste, senón para consultar cun xuíz. Ela atribuía a desgraza que se cebaba nos seus animais a unha veciña, que llos mataba cunha malquerencia ou con odio. O xuíz interpretou que era con malos pensamentos.
Naturalmente, o home respondeulle que non se podía denunciar a ninguén nin levalo diante dos tribunais nin condénalo por causar males co pensamento. Para dicilo con máis énfase afirmou que non había tribunal nin neste mundo nin no outro que tivese ese poder. A min pareceume que se excedía, pois a esa muller aínda lle podería quedar a esperanza do Xuízo Final. Claro que postos niso, tamén sería terrible que a señora agardase tanto tempo para comprobar ao fin que a súa veciña podía resultar ser inocente.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de xullo de 1997.