La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A tacañería

Hai anos, cando en Galicia os homes saían tomar uns chatos en grandes cuadrillas de amigos e se pagaba por rolda, dicíase con estrañeza que os cataláns tiñan o mal costume de pagar cada un para si. Desde entón, aquelas xentes foron catalogadas como exemplares puros da máis repugnante tacañería, unha cualificación moral que entre nós só é superada negativamente pola escaseza na comida, o viño adulterado pola química, aínda que sexa a máis inocente e necesaria, ou ese xamón moderno que sabe a peixe.

Se os xulgamos con semellantes criterios, os suecos superan con moito aos cataláns en cuestión da cutrería. Non é que cada un pague para si, senón que cando invitan ás súas casas para tomar uns vasos de viño, con frecuencia esperan que cada un leve a súa botella.

Ou peor aínda, como nos sucedeu o domingo pasado.Unha parella coa que non temos moita relación, pero … Seguir leyendo

O inferno

Se o meu ordenador non me engana, este artigo fai o número dous mil cincocentos cinco. Non debe ser raro, polo tanto, despois de tantos días, que ás veces repita cousas das que xa falei noutras ocasións. Esa é a sensación que teño agora mesmo, cando escribo estas liñas, e me vén á cabeza unha historia que me sucedeu con don Vicente Risco hai xa moito tempo, naqueles anos nos que eu andaba estudando o bacharelato. O caso foi que na tertulia do Café Parque, Risco púxose a falar do inferno nuns termos que me chamaron a atención, pois facía forza na idea do lume e das caldeiras con aceite fervendo; pero en serio, non en broma.

Con timidez, atrevinme a preguntarlle se el pensaba que no inferno había lume físico, igual que nos incendios. Con cara de estupefacto, don Vicente miroume da mesma maneira que un racista podería mirar … Seguir leyendo

A invasión dos gatos

Coñezo unha veciña que ten un número incalculable de gatos. Vanlle quedando parto tras parto, vítimas arruinadas dunha filosofía bondadosa que se nega a resolver o problema dunha forma pragmática e que acabará por converter o barrio nunha selva. Moitas veces, cando paso co coche por diante da súa casa, véxoos medio tirados no camiño, administrando a nugalla, coidando as escasas forzas que lles quedan e malvivindo entre as silvas, os canavais e os campos de millo. Compoñen un espectáculo triste e africano.

Hoxe souben por outro veciño que, se a pesar de todo aínda non nos invaden os gatos dunha maneira absoluta, é debido a que un mastín se encarga de liquidar uns cantos de cando en vez. O que ocorre é que o can persegue todos excepto os brancos, que non lles toca. Aínda así, botando contas, a invasión resulta inevitable.

Esta mañá, cando ía buscar os periódicos, … Seguir leyendo

Adelgazar

O outro día estiven en Panxón cun amigo que, duns meses a esta parte, adelgazou voluntariamente uns setenta quilos. Se eu puidese facer semellante cousa, desaparecería, pois non peso tanto. A el, en cambio, aínda lle quedan outros cento sete, dos cales parece que lle sobran arredor de trinta. Vai por eles. Metido de cabeza no follón e ben asesorado por un médico competente, está disposto a converterse nunha persoa normal, non nun monstro de feira, que era o camiño que levaba. Como bo converso, ademais, bótalles broncas aos amigos gordos, chámalles irresponsables e anímaos a volver a unha vida sa. De momento non ten éxito.

Ignoro que sistema seguiu para adelgazar, aínda que supoño que debeu de seguir o máis difícil, que probablemente debe de ser tamén o único: comer menos. Porque comer, o meu amigo comía bastante. Aínda recordo cando fixemos xuntos o Camiño de Santiago, el agardando … Seguir leyendo

Bixar con rapidez

O outro día quedei pechado nun ascensor, experiencia que non era nova para min e que, sempre que se produciu, tivo un punto cómico que fixo que todo acabase entre risas. Unha vez pasoume con Ramón Piñeiro na Facultade de Filoloxía, en Santiago, e tivemos que saír a gatas diante da mirada divertida dos estudantes que naquel momento pasaban por alí. Noutra ocasión, ocorreu nun hotel en Armenia, onde un americano gordo, que se ría dos soviéticos, botouse a chorar e perdeu a razón e a dignidade.

Desta vez, o meu compañeiro de infortunio, un bo amigo co cal acudía a unha reunión, tamén se puxo nervioso, aínda que procurando manter a elegancia. Ao cabo dun cuarto de hora, non obstante, cando estabamos a punto de sermos rescatados, o home tratou de saír por un buraco imposible: nin unha cereixa collía por el.

Naturalmente, deume a risa, cousa que me … Seguir leyendo