por amarxedotempo | Jun 25, 2017 | Marxe
Onte chegamos a Kaliningrado a iso das doce e media da mañá. Como se sabe, esta antiga cidade da Prusia Oriental chamábase antes Koenigsberg, pero cando lle foi asignada aos soviéticos na conferencia de Potsdam, despois da Segunda Guerra Mundial, estes cambiáronlle o nome, que aínda conserva na actualidade. Kaliningrado forma parte de Rusia, pero está separada dela, empotrada entre Polonia, o mar Báltico, Lituania e Bielorrusia. O vello nome vai unido sempre ao do filósofo Kant, que nunca se moveu de aquí.
O recibimento que nos fixeron foi moi animado: banda de música na estación, rapazas vestidas co traxe rexional que nos entregaron un ramo de flores a cada un, foguetes, tracas, globos e moitísima xente aplaudindo e pedindo autógrafos a todo o mundo nos andéns. Logo, un pan grande, do que tiñamos que coller un anaco, metelo en sal e comelo: unha maneira de amosar a hospitalidade nestas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 24, 2017 | Marxe
O outro día, mentres xantabamos ao aire libre, á beira do río Neckar, un profesor alemán preguntoume se en España estaba de moda poñerlles nomes raros aos nenos, especialmente tomados de actores e actrices populares. Díxenlle que si e acabamos ríndonos ao comprobar que os rapaces se empezan a chamar da mesma maneira nos dous países. Comentamos tamén que visten de xeito semellante, que se divirten aproximadamente igual e que adoptan unha actitude moi parecida no que respecta aos seus estudos.
No caso concreto da escritura, queixábase o meu interlocutor de que os seus alumnos escriben cada vez peor, con numerosas faltas de ortografía, e que ignoran feitos culturais básicos. Eu expliqueille que esa mesma queixa a escoitaba en España con frecuencia e que a tiña oído tamén noutros países.
Chegamos polo tanto á conclusión de que o mundo se está convertendo nunha especie de parroquia, na que as diferenzas … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 23, 2017 | Marxe
Na miña terra, aos vagos chámanlles calaceiros e, en xeral, son mirados con malos ollos por case todo o mundo. Cando eu era rapaz, había algúns realmente gloriosos, como o Mechedes, de quen se dicía que levaba consumidas por adiantado, permiso vai e permiso vén, as vacacións de vinte anos. De todos os xeitos, algunha fórmula debía ter inventado para aprazar a débeda, porque eu acórdome del gozando dos días de verán como os demais, apertando os amigos pola rúa e derramando simpatía sen parar.
Era un vago con graza. O contrario do que sucedía con outro personaxe, ao que non vou nomear aquí por non desgutalo, que era un calaceiro desprovisto de todo atractivo. Pertencía á especie dos estomballados, eternamente sentado no espolón da praza, sen outro obxectivo na vida que coidar o corpiño e papar a mosca.
Na conferencia que dei o outro día sobre Torrente Ballester, dixen … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 22, 2017 | Marxe
Como é sabido, nos Estados Unidos segue utilizándose iso que se chama a linguaxe “politicamente correcta”. Xa contei aquí que, hai uns anos, cando participaba nunha mesa redonda na Universidade de Nova York, na que estabamos dous homes e dúas mulleres, fumos presentados como “os catro escritores, as catro escritoras, que nos acompañan hoxe”. O colega que me acompañaba, un home de bastante mal xenio, rosmou polo baixo, non moi contento co que acababa de escoitar. A min, se digo a verdade, resultoume divertido: non ocorre con frecuencia que a un o traten en público de feminino. Era unha experiencia que non imaxinaba ter que pasar.
Sobre estas cuestións, escoitei o outro día na radio un profesor que protestaba polo feito de que a William Faulkner, nalgunhas universidades do seu propio país o consideren un escritor incorrecto, acusado de racismo. O citado profesor puña como exemplo do contrario a dedicatoria … Seguir leyendo
por amarxedotempo | Jun 21, 2017 | Marxe
Como é sabido, os portugueses din unha frase sobre os españois que resume bastante ben os seus sentimentos ao respecto: “De España, nin bo vento nin bo casamento”. Alguén a citou, unha vez máis, nestas xornadas que estamos celebrando en Trujillo. Iso non quere dicir, non obstante, que o espírito das conversas estivese impregnado pola desconfianza, senón todo o contrario. A proba é que se falou do problema.
En Portugal aínda queda moita xente que mira cara a España cunha mestura de rancor histórico, de temor e de complexo dun país pequeno fronte dun veciño grande. Un veciño que lle fixo, xusto é dicilo, bastantes perrerías. A proba do bo clima no que transcorreu o congreso foi o partido de fútbol do venres, que vimos todos xuntos nunha sala do hotel, a non ser tres poetas e un editor, que nos reprocharon a nosa afección e foron falar de poesía … Seguir leyendo
