Hai un par de anos apareceu por Xinzo de Limia un senvergonza que montou con éxito consulta de bruxo. Dotado de labia, acentuada ademais de maneira positiva por ese acento andaluz que tan gracioso lle cae aos nosos paisanos, o carota deseguida se fixo cunha amplísima clientela. Empezou curando doenzas miúdas, pequenas dolores rebeldes e inconcretas, e acabou tratando o cancro. Toda a angustia e a deseperanza humanas, que son moitas, convertidas en avultado negocio para un desaprensivo calquera.
O individuo non mandaba mirar o sol, como o insensato ese que o outro día lle desgraciou a vista a uns cantos inocentes coa promesa de que ían ver a Virxe María. Non tan ignorante nin tan audaz, contentábase con remedios inventados a base de herbas, con oracións recitadas un determinado número de veces sen equivocarse ou cunha bebida fabricada con gasosa e algúns polvos inocuos adquiridos na botica.
As xentes da vila estaban indignadas co tramposo. Houbo propostas diversas para desmontarlle o tenderete. Quen mellor entendeu o asunto foi o meu vello amigo Camilo Dios, comunista dos que andaron no monte, que estaba irritado co escarnio que se facía da xentiña. Quixo a sorte que un día que este entraba nun bar, o bruxo, eufórico polo éxito, o sinalase co dedo dicíndolle: “Usted tiene cáncer”. Sen pensalo, o aludido ergueu o potente brazo e nun só golpe descargoulle centos de quilos de indignación por riba. Acabouse.
Esta columna publicouse orixinalmente o 20 de xuño de 1993.