La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

A morte de Ella Fitzgerald tróuxome á memoria moitos momentos agradables relacionados coa miña vella paixón polo jazz. Durante anos, a cantante agora desaparecida foi motivo de conversa, ou máis ben de discusión, entre un amigo e mais eu, que nas noites de Ourense, tomando copas, acababamos sempre disputando sobre ela. O meu amigo era de Billie Holiday, a quen consideraba unha golfa, como debía ser toda artista de jazz, e pensaba que Ella non pasaba de ser unha especie de monxa.

A discusión, naturalmente, era absurda, entre outras razóns porque poucas cancións teño escoitado eu máis veces na miña vida e con máis interese e emoción que Strange Fruit, interpretada por Billie Holiday. Eu sabía que ela mesma, sempre que a cantaba en público, remataba despois pechada no lavabo chorando sen consolo.

No fondo, a disputa tiña outro sentido. O meu amigo, home desgarrado, sintonizaba ben con Billie: violada aos dez anos, prostituta aos trece, drogadicta… A min, en cambio, gustábame a suavidade un pouco infeliz de Ella, a súa vida normal de boa persoa, mesmo a melancolía nostálxica da súa voz. Non se trataba de nada máis que diso. Supoño que agora, despois de tantos anos e con elas xa desaparecidas, non nos sería difícil, ao meu amigo e mais a min, estar de acordo en que ambas as dúas foron magníficas.

Esta columna publicouse orixinalmente o 17 de xuño de 1996.