La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hai un par de días contei aquí como, nos anos da miña adolescencia, ía ler algúns periódicos ao café Imperial de Xinzo de Limia e como compartía ese costume con outras xentes que facían o mesmo. Entre eles recordo a un señor que materialmente comía os xornais. Quero dicir que de cando en vez, mentres lía unha noticia ou un artigo de colaboración, rachaba un cacho de papel, sempre da parte branca das marxes, facía unha especie de oblea redonda, abría a boca e depositábaa sobre a lingua, igual que unha hostia consagrada.

Nunca souben se era tolo ou simplemente extravagante. Supoño que un pouco das dúas cousas, pois con frecuencia falaba só, en voz alta, ou cantaba. Creo que era mestre sen praza, daqueles que viron interrompida a oposición cando estralou a guerra. Malvivía, aínda que andaba moi dignamente vestido, ben peiteado e pulcro, e teño unha idea de que ía tirando gracias ao naipe, pois era amigo da xogueta. Xa de vello, conseguiu unha escola.

Para min, aquel señor resultaba un enigma, non só porque comese cachos de periódico, senón porque tiña fama de ser da especie dos da cáscara amarga, que era un dos alcumes que lles daban os vencedores da guerra aos vencidos. Un día tiven a confirmación de que era certo. Só por esa razón, xa me resultaba simpático. Por aqueles anos, nas fachadas de moitas casas, aínda lucía un retrato de Franco, pintado en tinta negra, cun letreiro debaixo que dicía: “Una Patria, un Estado, un Caudillo: ¡Franco!” O citado mestre estaba parado diante, mirando de esguello. Cando pasei, oín que dicía: “¡Cabo furriel!” Tolo ou non, vese que sufrira.

Esta columna publicouse orixinalmente o 15 de xuño de 2001.