A un compañeiro meu de escola, que agora se chama José, cando o bautizaron quixéronlle poñer General Moscardó. Oínllo contar a don Cesáreo, o cura da parroquia, que explicaba o esforzo que lle custara convencer o pai da criatura de que aquel non era nome de persoa. O bo do home estaba tan entusiasmado co heroe do Alcázar de Toledo que non se resistía á idea de perpetuar no seu fillo unha historia tan gloriosa. Finalmente, o señor abade conseguiu que a cousa quedase en José, que era o nome de pía do xeneral.
Por certo, que no Alcázar naceron unha nena e un neno durante o asedio. Eu oínlle contar a este último os traballos que pasou, xa cando era mozote, para evitar que os casasen. Finalmente, cada un tirou polo seu sitio: el acabou no exército, pero expulsado e encarcerado por rebelde, e ela como ama de casa. Vese que a gloria non se herda.
Tampouco os nomes imprimen carácter. Dos setecentos homes e quince mulleres que se chaman Einstein en todo o mundo, non se sabe de ningún que sexa máis intelixente que o normal. Ignoro como será esa señora panameña da que se falaba onte neste mesmo periódico, a quen bautizaron como Vagina Fernández. Non custa moito imaxinar, polo contrario, como debe ser a cabeciña do seu pai. Agora que naquel país se poden cambiar os nomes extravagantes, a este señor, chámese como se chame, debíanlle poñer nome de can.
Esta columna publicouse orixinalmente o 9 de xuño de 1995.