Onte falei aquí daqueles anos de Ourense, cando a noite remataba sempre no piso de Xaime Quesada, na rúa de Lamas Carvajal. Nunca cheguei a saber se no resto do edificio non había veciños, se eran xordos, se tiñan unha paciencia infinita ou se, polo contrario, se divertían escoitando os circos que se montaban arriba. Hai que dicir que, con frecuencia, o anfitrión botaba a berros uns discursos tremendos, nos que non respectaba nada, a non ser a Picasso e ao Che Guevara. Era imposible que non se escoitase na rúa.
Ás veces aparecía o sereno a avisar de que o escándalo se escoitaba ata nos xardíns do Padre Feixoo. Neses momentos, Xaime levaba a man á boca como se alguén o sorprendese en falta, ría con ollos de rapaz inocente e facía co dedo na boca o xesto firme de pedir silencio. Aos cinco minutos xa estaba dando vivas a Fidel Castro.
Era aquela unha casa divertida, na que había que apagar as luces desde a cama tirándolle un zapato a dous cables que estaban unidos, comíase a mortadela con culler de aluminio e usábase como espertador ao pobre do Alí, que polo prezo dunha peseta, máis os vasos de leite que nos reclamaba durante o día, presentábase a botarnos da cama á hora que se lle pedise. Foron uns anos agradables; polo menos así quedaron na lembranza. Supoño que tamén foron feos. A vantaxe é que a memoria case sempre elixe o mellor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de xuño de 1997.