Tiven un compañeiro de colexio, cando eu era rapaz, polo que cheguei a sentir un odio feroz, longo e persistente. Era un neno modelo. Polas noites, antes de subirmos aos dormitorios, quedaba sempre de último rezando na capela, cos brazos postos en cruz e unha triste mirada de becerro pousada languidamente sobre unha imaxe da Virxe María. Comía as laranxas con garfo e coitelo, tal como estaba mandado, ocupaba o lugar de emperador na clase de latín e dicía no recreo sen rubor que se sentía inflamado de amor a Cristo.
Cando se trataba de visitar os pobres, el era o elixido. Se había que facer unha redacción sobre os chinesiños, alí estaba el proclamando dulces arrebatos de paixón fraternal por aqueles seres desgraciados que aínda non coñecían a redención de Deus Noso Señor. Unha bondade tan xenerosamente derramada sobre o próximo en xeral, sobre todo sobre o próximo lonxano, que tiña sido recoñecida con insignias.
Estou seguro de que a xenreira que en min espertaba aquel rapaz non era envexa. Non penso tampouco que fose antipatía. O motivo era máis directo. Os dous xogabamos ao fútbol, el na defensa e eu na dianteira, e zorregábame unhas patadas que con frecuencia me deixaban as pernas inservibles para camiñar polo dereito durante varios días. O peor é que o facía adrede. Desde entón sempre desconfiei desas persoas que aman a humanidade, pero que son incapaces de quererlle un pouquiño á xente que teñen ao lado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de xuño de 1993.