por amarxedotempo | May 21, 2017 | Marxe
Na sala do dentista coincido cun grupo de persoas que agardan vez. Descontado un señor maior que sofre nunha esquina coa discreción e o pudor que dan os anos, o resto son mulleres. Polo ton da conversa e a disposición de ánimo, deduzo que deben acudir por causa menor: algún leve retoque, quizais simples cuestións de estética dental. Como a miña visita tampouco é dramática, póñome a follear unha revista de cotilleo. A graza da crónica que leo non consegue illarme das cousas que se din.
O tema versa sobre ese golfo fuxido que estes días ocupa a atención do páis. A señora que conduce o coloquio, puro sangue extrovertido, voz alta e desinhibida, anuncia ás catro paredes que nos encerran o que ela lle faría ao paxaro se o collese. Deixo á imaxinación de cada un o xogo fácil de adiviñar o repertorio de suplicios.
Nun momento, as crueis … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 20, 2017 | Marxe
Falando de bichos feos, onte esquecinme de citar as arañas. Un día, cando eu era rapaz, mentres estabamos rezando o rosario en familia na cociña da casa de Beiro, alguén que seguía o rezo debaixo da campá de pedra da lareira pegou un berro estarrecedor. Deseguida, antes de que eu me puidese repoñer do susto, escoitei pronunciar con voz de medo unha palabra que nunca antes oíra dicir: tarántula. O bicho, que caera dentro da cheminea, era unha cousa negra e peluda, cunha cruz nas costas, segundo me explicaron.
Foi entón cando souben que a tal araña causaba unha enfermidade de nome gracioso: o baile de San Vito. Mesmo souben daquela que o tembleque que afectaba a un veciño da aldea, o Pepe do Santos, tiña esa procedencia. Nunca antes me fixara, pero a primeira vez que o vin despois observeino con atención.
Se non fose porque acababa de asociar … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 19, 2017 | Marxe
Onte pola mañá estiven chateando cos lectores da versión dixital deste periódico. A palabra non me gusta nada, pois parécese moito a tomar chatos. De maneira que será mellor dicir “dialogar a través do ordenador”, aínda que tampouco sexa esta unha expresión completamente feliz. O importante é que se tratou dunha experiencia agradable. O peor, pensar que unha conversa particular poida chegar a ter certa transcendencia. Paréceme tan desmesurado coma se o que dicimos á hora do café acabase recollido nos periódicos.
Ao remate da sesión, cando lin as preguntas que me fixeron e as respostas que dei, decateime de que habería que matizar as cousas. Non obstante, dixen o que penso e o que creo. Un non debe renunciar nunca á liberdade.
Despois do coloquio, marchei ao campo, á casa duns amigos. Paseando por entre prados e leiras, cruceime con moitas persoas. Todas daban as boas tardes, incluídos os … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 18, 2017 | Marxe
Onte, en Arteixo, na comida que seguiu aos actos académicos de celebración do Día das Letras Galegas, tiven a sorte de compartir mesa con Francisco Xavier Río Barxa, que foi profesor meu de Xeografía na Facultade de Letras, que logo fomos —e somos— compañeiros na Real Academia e que desde hai moito tempo somos tamén amigos. Non sei de ninguén que coñeza Galicia coma el, monte a monte, río a río, val a val, nin que se emocione tanto nin tan discretamente ao describila. Escoitalo é como viaxar sen moverse do sitio, como facían aqueles cabaleiros ingleses que percorrían o mundo imaxinando paisaxes, sentados ao pé da cheminea.
Durante o xantar falou da realidade xeolóxica do noso país, cando era completamente plano ata que se quebrou a inmensa plataforma de pedra de gra sobre a cal se asentaba e apareceron as montañas. Pero sobre todo falou da xente e do … Seguir leyendo
por amarxedotempo | May 17, 2017 | Marxe
Hai uns días, mentres esperaba ver un amigo que traballa nunha oficina bancaria, observei que na mesma sala, agardando ser recibida, estaba unha señora con aspecto preocupado, incluso triste. Logo decateime de que movía os labios como se rezase e que tiña os ollos fixos na palma da man, á altura do rostro. De esguello, puiden ver que se dirixía a unha estampa, aínda que non conseguín averiguar a que santo ou santa representaba. O único que me quedou claro foi que a muller oraba con fervor.
Pasado algún tempo, o meu amigo apareceu na porta do despacho, pediume desculpas por facerme esperar e pregoume que lle concedese cinco minutos para falar un momento con aquela señora, á cal saudou moi cariñosamente chamándolle polo seu nome. Tiña un nome sinxelo, pero fermoso e sonoro. Ela tamén era guapa.
Estiveron falando menos de cinco minutos, aínda que non tiven a impresión … Seguir leyendo
