Onte contei aquí que, de pequeno, vira un home morto polo raio. Non foi a única experiencia que tiven en relación cos tronos e os relampos, que na miña terra se chaman alustres. Estando en Sabucedo, unha das patrias felices da miña infancia, ocorreu tamén media desgraza. Naquela ocasión, a chispa entrou na casa do Recaredo das Quintas, un lugar onde pasei moitas horas escoitando aquel home, que contaba historias de lobos, de roubos e de aparecidos. Foron as miñas primeiras novelas.
Eu estaba xogando no corredor da nosa casa, cando se escoitou un ruído infernal, como se un demo inmenso rebentase no aire, por riba da aldea. Deseguida se escoitaron berros e viñeron buscar ao meu tío Benito, que colleu o botiquín e alá se foi, disposto a loitar contra o imposible, que era unha das tarefas dos médicos.
No escenario da traxedia non había unha traxedia, senón un milagre: o raio entrara pola cheminea e andara dando voltas pola casa, como un asasino enlouquecido que se dedica a buscar as vítimas de cuarto en cuarto e que marcha furioso ao no atopar nada. Iso mesmo foi o que sucedeu: rachou portas, danou paredes e queimou algunhas cousas. A unha nena que sorprendeu nun cuarto quitoulle a roupa e deixouna en coiros. Se chega a ser unha persoa maior, non sei se sería tan xeneroso.
Esta columna publicouse orixinalmente o 31 de maio de 1997.