Nestes momentos, á hora de escribir este artigo, estou sentado ao aire libre, á sombra dunha mazaira, no medio da Lagoa de Antela, na casa do meu amigo Quico. Vai bastante calor e non me estrañaría que a tarde rematase en tormenta. As nubes que se están formando alá pola Serra de San Mamede non parecen amigas. Esta granxa perdida aquí, no medio da chaira, onde antes só había auga, é un dos lugares que prefiro para pasar unhas horas de descanso. Non se escoita falar a ninguén, a non ser os animais. As miñas costas, os cabalos da casa semellan estar contentos. Acaban de recibir unha visita agradable.
Cústame manter a concentración no que teño que facer porque, a menos de cen metros, na charca dunha braña, vexo unha cegoña peteirando na auga. Trátase dun exemplar fermoso, branco con manchas negras, moi grande. De cando en vez descansa, estira o pescozo e mira arredor, non sei se por precaución ou por curiosidade, aínda que me dá a impresión de que non ten medo.
O Quico anda botando patacas nunha leira, pero non ha tardar en volver. Cando volva, xa sei o que vai facer: sacar un bo pan redondo, uns chourizos da casa e unha botella de viño. Logo porase a falar. A min resúltame moi grato escoitalo. Todo o que conta ten interese: o último suceso que lle ocorreu a unha cegoña, un pato que apareceu morto nunha xunqueira, un lapantín ao que sorprendeu o outro día cunha escopeta na man e que estivo a punto de facerlla comer… Ten unha conversa intelixente, sen púlpito, a ras de chan. Reconforta e nunca fatiga. Mentres non chega, dispoño da vista da cegoña, que é unha boa maneira de pasar o tempo.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de maio de 1998.