Na sala do dentista coincido cun grupo de persoas que agardan vez. Descontado un señor maior que sofre nunha esquina coa discreción e o pudor que dan os anos, o resto son mulleres. Polo ton da conversa e a disposición de ánimo, deduzo que deben acudir por causa menor: algún leve retoque, quizais simples cuestións de estética dental. Como a miña visita tampouco é dramática, póñome a follear unha revista de cotilleo. A graza da crónica que leo non consegue illarme das cousas que se din.
O tema versa sobre ese golfo fuxido que estes días ocupa a atención do páis. A señora que conduce o coloquio, puro sangue extrovertido, voz alta e desinhibida, anuncia ás catro paredes que nos encerran o que ela lle faría ao paxaro se o collese. Deixo á imaxinación de cada un o xogo fácil de adiviñar o repertorio de suplicios.
Nun momento, as crueis propostas da matrona, se non fosen máis que desafogos e palabras, serían capaces de encoller o corazón. Na súa esquina, o velliño doente revólvese no sofá, incorpórase ata quedar sentado en posición normal e segue en silencio. Cando a muller incrementa a crueldade dos seus propósitos sanguentos, o enfermo pídelle que faga o favor de calar, que lle aumenta a dolor de moas. Compresinva, ela di: “¡Pobriño, vese que lle doe moito!” Ao final, todo o mundo ten o seu corazón.
Esta columna publicouse orixinalmente o 21 de maio de 1994.