La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte pola mañá, unha xove periodista, intelixente e guapa, someteume a un interrogatorio deses que eu chamo terroristas. Entre as moitas preguntas que me fixo, pediume que lle definise o ser humano máis feliz e o máis desgraciado da historia. O primeiro, ocorréuseme pronto: Emmanuel de Coulanges, aquel primo de Madame de Sévigné que envellecía ao revés, pois cada ano que cumpría estaba máis novo, e que pasou a vida bailando, sempre con rapazas novas, indiferente a calquera clase de sufrimento. Cando algo lle ía mal, facía unha canción. Incapaz de estar quieto e de parar na casa, a súa muller díxolle un día que debía vivir nun bambán.

Polo que respecta ao ser humano máis desgraciado, foron tantos que a elección resulta case imposible, ademais de que estou seguro de que aqueles que máis sufriron eran persoas anónimas. Sen embargo, obrigado pola insistencia da miña pertinaz interrogadora, non podía fuxir sen dicir un nome. De maneira que me decidín por Mary Berry.

Esta fermosa muller, da que alguén dixo que fora a inglesa máis intelixente do seu tempo, pasou a vida chorando polo amor da súa vida, o xeneral O’Hara. Chorou por el desde que deixaron de verse, cando Mary era unha rapaza, ata que ela morreu cando estaba a punto de cumprir noventa anos. Entres os papeis desta muller apareceron escritos, algúns deles do final da súa vida, nos que contaba como seguía soñando con aquel home e que cando espertaba, os ollos cheos de bágoas, decatábase de que era unha velliña que sobrevivira moito tempo a “aquel amigo a quen, tódolos meus pensamentos, esperta e durmida, sempre mo traen á memoria”. Difícil ser máis desgraciada.

Esta columna publicouse orixinalmente o 12 de maio de 2000.