La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Hai apenas dez minutos, cando me sentei diante do ordenador para escribir o artigo de hoxe, lucía o sol con forza no medio e medio do ceo. Agora mesmo, non obstante, está todo negro como boca de lobo e o vento zoa con furia nas árbores de arredor, anunciando a tormenta. Os cans quéixanse como se lles doese algo e buscan amparo cerca de nós, acochándose debaixo das mesas. O monte da Groba, que pola mañá tiña unha gozosa color azul tomada en préstamo da transparencia luminosa do día, parece nestes momentos unha pantasma envolta en chuvia, por non dicir un monstro adormecido ou asustado. Desde logo, o día mete medo.

Hai anos, cando a xente era máis crédula que agora, en días coma este rezábanse oracións nas casas e queimábase loureiro; tamén se tocaban as campás e invocábase a Santa Bárbara, protectora contra o trono e contra a chispa. Os máis timoratos metíanse na cama, pois pensaban que os colchóns de la constituían unha defensa impenetrable para o raio. O mundo aínda era así de inocente.

Hoxe sabemos que dependemos dos pararraios ou da sorte, non dos santos, incluso as persoas que cren neles. Custa entender que Deus non se meta nestas cousas, como afirman os teólogos modernos. A min gustaríame pensar que os tronos estivesen causados por san Pedro cuns zocos enormes, dando carreiras polo ceo,  divertíndose con outros membros da corte celestial. O que pasa é que, cada vez que hai tormenta, se me funde un aparatiño eléctrico que serve para ver a televisión. Ocorre tantas veces que xa estou irritado. Mellor entón que o culpable non sexa ese santo, en parte porque non me gustaría ir ao inferno por dicir un pecado.

Esta columna publicouse orixinalmente o 11 de maio de 1998.