Había tempo que non ía por Xinzo de Limia, a vila onde vivín unha boa parte da miña infancia. Fíxeno o outro día, de pasada, e observei que o esporón, o grande asento de pedra que separa a Praza Maior da estrada principal, estaba completamente baleiro. Pareceume raro, acostumado a ver sempre nel, durante moitísimos anos, os vagos profesionais, xente ociosa e inocente, que se divertía con pouco gasto, é dicir, falando de fútbol, mirando pasar os veciños industriais e laboriosos ou simplemente papando a mosca.

Non vou dar nomes por respecto, pero había uns tipos magníficos. Recordo agora, por exemplo, un deles: pelo peiteado para atrás, liso e brillante, como lambido por unha vaca;  bigotiño recortado, clase mosca; voz de frauta; corazón de neno… Nunca lle vin dar golpe, tampouco souben de que vivía, pero levaba unha vida fantástica.

A media mañá, se facía bo tempo, xa ocupaba praza naquel sitio, lendo o periódico de moca, que tomaba en préstamo dunha barbería veciña. Logo viña a tertulia cos compañeiros, todos de especie cansa e derreada, pero animada na conversa. Pola tarde, un cafetiño nun local próximo, unha longa partida de xadrez e volta ao esporón, a fregar os pantalóns no asento. Non teño consciencia de que a xente os mirase con malos ollos. A verdade é que non facían mal. As grandes calamidades están sempre provocadas por xente cativa.

Esta columna publicouse orixinalmente o 7 de maio de 1995.