Onte pola mañá cedo, cando aínda non saltara da cama para empezar os traballos do día, unha alegría primaveral encheume de súpeto o corazón: oín por fin o canto do cuco, que estaba esperando desde hai tempo e que por segundo ano consecutivo chegou tamén con atraso. En canto o escoitei, corrín ata a ventá do cuarto, abrina de par en par e deixei que entrasen xuntos na casa o canto do paxaro e mais o sol. O senvergonza cantaba con forza, agachado e clandestino entre as árbores dun bosque próximo.
A alegría de escoitalo viuse agrandada ademais porque hai unha crenza que asegura que quen escoite o cuco en xaxún vivirá moitos anos. Naturalmente, tomei o almorzo con gusto e con calma, sentado no porche, sen máis preocupación que a de atopar unha postura cómoda e deixarme levar contemplando a paisaxe.
A mañá era espléndida, azul e limpa, cun aire fresco que se convertía en euforia cando penetraba nos pulmóns. A cadela, sentada aos meus pés, fíxome claudicar varias veces da norma que prohibe darlle de comer desde a mesa para evitar que se converta nun bicho choromica e pedichón. Coa satisfacción que sentía, pasoume o tempo e cheguei tarde ao traballo. Nese momento decateime de que hai outra crenza que asegura que se un escoita o cuco en xaxún, será vago todo o ano. Tampouco me importaría demasiado.
Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de maio de 1994.
Non sabía desas crezas referidas ao cuco.
Sempre se aprende algo.
Grazas, paideleo En «Á marxe» hai moitas referencias a animais, sobre todo a cans, gatos (o gato Samuel, sobre todo), donosiñas, etc.