La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte pola mañá cedo, cando aínda non saltara da cama para empezar os traballos do día, unha alegría primaveral encheume de súpeto o corazón: oín por fin o canto do cuco, que estaba esperando desde hai tempo e que por segundo ano consecutivo chegou tamén con atraso. En canto o escoitei, corrín ata a ventá do cuarto, abrina de par en par e deixei que entrasen xuntos na casa o canto do paxaro e mais o sol. O senvergonza cantaba con forza, agachado e clandestino entre as árbores dun bosque próximo.

A alegría de escoitalo viuse agrandada ademais porque hai unha crenza que asegura que quen escoite o cuco en xaxún vivirá moitos anos. Naturalmente, tomei o almorzo con gusto e con calma, sentado no porche, sen máis preocupación que a de atopar unha postura cómoda e deixarme levar contemplando a paisaxe.

A mañá era espléndida, azul e limpa, cun aire fresco que se convertía en euforia cando penetraba nos pulmóns. A cadela, sentada aos meus pés, fíxome claudicar varias veces da norma que prohibe darlle de comer desde a mesa para evitar que se converta nun bicho choromica e pedichón. Coa satisfacción que sentía, pasoume o tempo e cheguei tarde ao traballo. Nese momento decateime de que hai outra crenza que asegura que se un escoita o cuco en xaxún, será vago todo o ano. Tampouco me importaría demasiado.

Esta columna publicouse orixinalmente o 4 de maio de 1994.