Ese sancristán do que falei onte aquí gardaba unha bomba de man na casa, traída da guerra. Cando ía de festa ao San Ramón de Cambeo ou ao San Vitorio do Castro, levábaa consigo, atada cunha corda ao cinto. A pesar das recomendacións do señor cura, que tiña medo que un día fixese un disparate, non conseguía desprenderse daquel costume imprudente. A resposta era sempre a mesma: “De noite, polos camiños, nunca se sabe o que un pode atopar”. Fixo falta que houbese unha morte para que aquel home se convencese.
O morto foi un veciño de Beiro, irmán dun criado que tiña un tío meu. O pobre tamén trouxera unha bomba da guerra. Unha tarde de verán, á hora da sesta, escoitouse un estoupido espantoso e alá se foi o infeliz, que quedou completamente destrozado, recollidos os cachos nun caldeiro. Deixou a familia sen casa.
Isto das bombas de man non debía ser raro na época, pois un compañeiro meu de escola xuraba que na súa casa tiñan unha granada, cousa que ninguén lle cría, o cal o facía rabiar. Un día díxonos que a podía traer, sempre que lle gardásemos o segredo, e cumpriu. Apareceu cun envoltorio que abriu para nós na Canella da Perrera e que contiña un cilindro metálico. Entón acabáronse as bromas, aínda que eu tiven sempre a sospeita de que o aparato que nos amosou non era máis que un bote de pementos morróns.
Esta columna publicouse orixinalmente o 3 de maio de 1996.