Na última viaxe que fixen a Madrid, hai un par de días, saín de bares pola noite con algúns amigos, entre eles Pepe Esteban, Mariano Tudela e Carmen Debén. Desde as nove da noite ata as dúas da mañá, estivemos de cháchara, cada vez máis divertida, conforme as copas ían facendo o seu efecto. Como eu apenas bebo, non porque non me guste, senón porque non me deixan, nestas situacións de seguida quedo fóra, cunha lucidez que procuro disimular. Neste caso, como Carmen se mantiña tamén dentro dos límites da sobriedade máis absoluta, deixamos a Pepe e a Mariano co seu discurso ocorrente, ás veces circular, e puxémonos a falar entre nós.
Na súa longa vida de periodista, que empezou cando era case unha nena, Carmen Debén viviu trinta e tres vidas, polo menos, cada unha máis interesante que as anteriores, pero todas cheas de episodios dignos de figuraren nunha novela de aventuras, como a historia que lle sucedeu en Irán, cando un parente do Sha de Persia pretendía convertela na muller número setenta e sete do seu harem.
Cando escoitou esta última palabra, Pepe Esteban incorporouse como un raio á nosa charla, pero non sei por que estraña asociación de ideas falou de libros. Dixo: “Eu teño corenta mil”. Durante uns segundos, cruzáronse na conversa o número de mulleres do persa e os volumes da biblioteca de Pepe, mesturados nunha morea imposible de aclarar. Naturalmente, un pensaba que a outra tiña só setenta e sete libros na súa casa, mentres que a outra entendía que Pepe falaba de miles e miles de concubinas ou amantes ou algo así. Por último, non recordo por que, meteuse polo medio a lotería. Menos mal que nese momento nos botaron do local.
Esta columna publicouse orixinalmente o 1 de maio de 1998.