La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Un milagre

Onte contei aquí que, de pequeno, vira un home morto polo raio. Non foi a única experiencia que tiven en relación cos tronos e os relampos, que na miña terra se chaman alustres. Estando en Sabucedo, unha das patrias felices da miña infancia, ocorreu tamén media desgraza. Naquela ocasión, a chispa entrou na casa do Recaredo das Quintas, un lugar onde pasei moitas horas escoitando aquel home, que contaba historias de lobos, de roubos e de aparecidos. Foron as miñas primeiras novelas.

Eu estaba xogando no corredor da nosa casa, cando se escoitou un ruído infernal, como se un demo inmenso rebentase no aire, por riba da aldea. Deseguida se escoitaron berros e viñeron buscar ao meu tío Benito, que colleu o botiquín e alá se foi, disposto a loitar contra o imposible, que era unha das tarefas dos médicos.

No escenario da traxedia non había unha traxedia, senón un … Seguir leyendo

O xeneral paparrapaces

Hai pouco tempo aínda, con ocasión dunha viaxe a Chile da que falei aquí con certo detalle, puiden comprobar directamente o desprezo que moitos chilenos, incluídas xentes de dereitas, senten polo xeneral Pinochet. Escuso dicir que me sentín confortado por ese sentimento de rechazo. Non hai outro ditador neste século que encarne mellor a estulticia humana, a ignorancia e a brutalidade deste personaxe ridículo e tenebroso. O seu gran mérito consistiu en botar o exército enteiro contra un pobo indefenso e desarmado.

Agora, este soldado paparrapaces, vencedor aguerrido dos mineiros, os limpabotas e os habitantes das barriadas máis pobres do país, acaba de sacar unha vez máis as tropas á rúa para meter medo. Iso quere dicir que está asustado. O seu fillo, empapelado polos tribunais de xustiza a causa dun lío de cheques que asinou con fondos do exército, pode acabar na cadea se papá non o remedia.

A … Seguir leyendo

Antonio

Nunha viaxe recente a Xinzo de Limia estiven co meu amigo Antonio Rodríguez, a quen non vía desde hai tempo. Dixen amigo, porque é certo, pero tamén debería dicir profesor, porque eu fun alumno seu nos meus primeiros anos de bacharelato. O outro día, mentres subiamos as escaleiras da biblioteca municipal, funlle recitando de memoria unha clasificación que aprendín con el e que aínda recordo: “Gusanos, moluscos, equinodermos, artrópodos y cordados”. Era un magnífico pedagogo, intelixente e boa persoa, que nos facía estudar, non pola forza, senón porque nos daba unha vergonza infinita causarlle o desgusto de non saber a lección.

Eu fíxenme amigo del na biblioteca, que dirixía entón. Entre os dous, que eramos practicamente os únicos usuarios, xunto cun señor que ía aprender inglés con discos, faciamos os pedidos de libros novos. As peticións tiñan todas un tinte tan rechamante, que un día, a responsable provincial presentouse alí … Seguir leyendo

Peras de ouro

En Armenia, un campesiño asegura que lle naceu unha árbore de ouro nunha leira que ten preto da casa. De momento, como se nega a aceptar unha inspección na propidade, non hai outra proba do fenómeno que a palabra do home. O máis interesante é que a árbore citada dá froito, unhas boliñas pequenas, parecidas a bombillas de lanterna, que o señor denomina gryshas. Non obstante, parece ser que ese é o nome das peras en ruso. Unha novidade, pois ata agora, en froitas de ouro, non se coñecían máis que mazás e uvas.

Unha princesa de Portugal, que recibiu do seu prometido, un duque de Saboia, riquezas incalculables, correspondeulle con algunhas rarezas, para disimular a base de extravagancia a pobreza na que vivía a familia real: doce negros, un deles loiro; un gato de algalia e unha maceira de ouro purísimo, cultivada naturalmente.

Aínda hoxe, no Museo Nacional de … Seguir leyendo

Mala fama

A un dos irmáns Quesada, dos que falei onte aquí, débolle eu o feito de ter moi mala reputación, probablemente, entre un grupo de rapazas de maxisterio das que non sei nada máis que un día me chamaron por teléfono para mantermos unha entrevista destinada a facer un traballo sobre un libro meu. Para non obrigalas a viaxar de Ourense a Vigo, pois eran estudantes e non dispuñan de vehí- culo propio, suxerinlles que nos vísemos na cidade delas, dado que eu tiña que ir alá por causa de participar nunha homenaxe a un amigo. Quedamos en que me chamarían, á hora de comer, ao restaurante onde se ía celebrar o xantar ao cal eu tiña que asistir.

Cando estabamos comendo, un dos camareiros dixo en voz alta que chamaban por teléfono a don Carlos Quesada e pasoulle un aparato para que falase desde o seu asento. Como estaba ao … Seguir leyendo