La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Cun retrato na man

Un día, en Moscova, hai xa uns quince anos, comín na casa duns profesores moi ortodoxamente comunistas, tanto que tiñan colgado da parede do único cuarto do piso un retrato enorme de Stalin. Non lles era simpático Breznev, a quen consideraban un desviacionista e ao cal acusaban de dúas cousas: vivir como un sátrapa, o mesmo el que a súa familia, e estar entregado en mans do capitalismo americano. Queixábanse da desorde e da delincuencia e reclamaban máis disciplina e man dura, sobre todo coa xente nova.

Cando eu volvía para o hotel, ás dúas da mañá, andando só polas rúas desertas da cidade, non experimentei ningunha sensación de perigo. Nunha praza vin unha velliña, con idade de xubilada, movendo unha enorme mangueira para regar o pavimento e preto do hotel atopei uns mociños á caza de dólares.

Non sei que sería daquela parella de Moscova. Acordeime deles onte, lendo … Seguir leyendo

Unha muller nun banco

Onte pola mañá, cando cheguei ao traballo, ao descorrer as cortinas do despacho vin na Alameda unha moza sentada nun banco. Desde lonxe, pareceume guapa. Tiña melena longa, ía  vestida con graza e estaba lendo un libro. O único sorprendente era a hora, pois aínda corría un pouco fresco. Iso, ao principio, porque máis tarde tamén me sorprendería que botase alí tanto tempo. Cada vez que eu erguía a cabeza e miraba cara a fóra, a moza seguía no mesmo sitio, case sen moverse, metida por enteiro na lectura.

A iso das doce, vin que se levantaba e daba un paseo, mirando cara arriba, quizais contemplando o ceo ou observando as casas de arredor. Entón desapareceu do meu campo de visión. Media hora máis tarde, non obstante, decateime de que volvía estar no mesmo banco onde eu a descubrira a primeira hora da mañá.

Por uns instantes, veume á cabeza … Seguir leyendo

Un can

Como teño contado aquí ás veces, polas tardes adoito dar un paseo polo monte, sempre que mo permiten outras obrigas menos importantes que esta, pero máis difíciles de eludir. Con frecuencia levo un libro, por se me apetece ler mentres camiño, habelencia que domino sen esforzo, incluso se teño que subir ou baixar escaleiras, e que practiquei incluso polas rúas de Nova York. Cando era rapaz e o meu pai me sorprendía en semellantes prácticas, adoitaba dicirme: “A xente acabará tomándote por tolo”. Non mo soltaba como reproche, pois era home comprensivo, senón como quen constata unha evidencia que non necesita argumentación.

Aquí, na aldea, cando paso lendo polos camiños, dáme a impresión de que a ninguén lle parece mal e que tampouco me miran como se fose tolo, quizais só con algo de pena por non lle dar descanso á cabeza. Os que non me soportan, en cambio, son … Seguir leyendo

Historias de fachas

En dúas ocasións na miña vida tocoume formar parte doutros tantos tribunais de oposicións a profesores de instituto. Como resulta fácil de imaxinar, recibín algunhas recomendacións, unha delas impoñente, pois proviña da miña propia nai, que lamentablemente non puiden atender porque o seu recomendado resultou ser unha desgraza. Outra, máis que recomendación, era unha petición ao revés: dous estudantes descoñecidos abordáronme na rúa para falarme contra un opositor que eles consideraban facha.

Tampouco os puiden compracer porque o tal individuo fixo un papel discreto, suficiente para aprobar. Os peticionarios daquel disparate son desde entón bos amigos meus e moitas veces temos recordado xuntos e divertidos aquela súa moral revolucionaria, tan chea de bos propósitos e tan empedrada de pecados.

Ignoro se o opositor atacado era ou non era fascista, pero por ese alcume o coñecían tanto os meus novos interpelantes como outros colegas universitarios. Agora leo no periódico que á … Seguir leyendo

Un pobre vergonzante

O outro día, en Bolonia, vin un pobre que pedía limosna en varios idiomas. Quero dicir que levaba un cartel no que proclamaba que tiña fame en italiano, inglés, francés e alemán. Era un home duns corenta anos, alto e delgado, cunha mancha negra na parte dereita do rostro. Polo aspecto, podía ser un funcionario, un profesional ou un empresario, pois ía correctamente aseado e vestido. Estaba de pé, non tirado contra unha parede nin estomballado, coa cartolina da súa demanda sostida na man á altura do peito.

A poucos pasos del, debaixo dos soportais da Vía da Independencia, que é o centro comercial da cidade, por onde pasa a xente que vai de compras, había outros pobres. Un deles atopábase sentado no chan, dándolle de comer xamón a un can con aspecto pouco lucido. Tiña unha caixa de cartón para recoller as moedas.

Fixeime no que sucedía. En xeral, … Seguir leyendo