Cando eu andaba metido nesas cousas da gastronomía, nun capítulo de confrades celebrado coa solemnidade literaria tan propia do medio, un ilustre escritor experto na materia, ben equipado de dente e non mal provisto de estómago, falou con fruición contaxiosa de larpeiro dun prato no que interviñan mariscos, fideos e non sei que exquisiteces máis. A indiferenza con que acollín o seu entusiasmo levouno a facer un comentario non demasiado amable nin xentil sobre a cociña galega, tan elemental que parecía cutre e tan simple que parecía pobre.
A réplica non lle veu de min, que teño unha sensibilidade bastante roma para sentir como ofensas patrióticas as opinións críticas sobre o meu país, senón dos comellóns de fóra, especialmente tres cataláns que asumiron a defensa dos produtos naturais galegos cun ardor que anulou nuns poucos minutos o ataque desconsiderado do barrigán. Corrérono a mariscos, igual que se fose a pedradas.
Por non quedar calado, díxenlles que o meu, en cambio, eran as sardiñas asadas, ben pringadas de aceite para que enzoufen as patacas, naturalmente acompañadas tamén cuns bos pementos, algo de pan, un pouco de viño e despois gloria. A receita provocou entusiasmo e ata o gordo acabou dándome a razón. Uns meses despois, experimentamos co prato nunha xuntanza que celebramos en Cangas, que repetimos varios anos. A ver se recuncamos este verán, se é que os líos nos que andan envoltas as sardiñas nolo permiten.
Esta columna publicouse orixinalmente o 30 de abril de 1993.