O outro día, en Madrid, pola tarde, sentei nun banco, na rúa, non tanto por descansar, que non o necesitaba, senón por mirar xente. Cando estou de viaxe, fágoo con frecuencia. Unha vez, en París, en iguais circunstancias, cheguei ao convencemento de que os homes franceses, en xeral, son bastante feos: hai moitos que se parecen a aquel actor que se chamaba Louis de Funes e que tiña cara de pera. Pola mesma razón, creo que os alemáns, a pesar da mala fama que teñen, resultan máis vistosos, incluso eses tipos tripudos, bons bebedores de cervexa e ávidos comedores de salchichas, que aparentan ter boa saúde e nunca resultan cómicos.
En Madrid, tirei a conclusión de que a característica máis chamativa da xente que anda pola rúa é que camiña de présa, tanto os gordos como os delgados. No tempo que estiven observando vin a varios señores que corrían e tropezaban coa xente, tal como se fuxisen dun incendio ou tivesen que chegar, por salvar a vida, a unha cita en punto.
Creo que foi Cromwell quen dixo aquilo de que os que van de présa non saben a onde van. Nunca estiven moi convencido de que fose así. Coñezo a moitas persoas que camiñan a toda velocidade e saben perfectamente a onde se dirixen. Eu tratei a un comerciante avaro, ao que lle chamaban Torna-que-aí-vai, que ao día seguinte das feiras andaba cobrando facturas a correr e non fallaba endexamais o domicilio das vítimas. O problema é que os que corren moito non corren, normalmente, por nada importante. Así, o comerciante aquel xa morreu hai anos e a aceleración endiañada que levaba non lle serviu, polo que se ve, nin para vivir tranquilo nin para ser feliz nin para non morrer.
Esta columna publicouse orixinalmente o 28 de abril de 2000.