Non me acordo ben da historia, pero sei que trataba dun sancristán ou criado dun bispo, que ademais facía de barbeiro de Ilustrísima. O caso é que o tal individuo utilizaba unha crema de afeitar, penso que traída de Barcelona, que tiña a particularidade de adormecer os clientes, de maneira que cada vez que procedía a rasurarlle as barbas ao prelado, este quedaba completamente durmido e púñase a roncar mentres lle facían a faena. Ese era o momento que aproveitaba o barbeiro para burlarse del.
Unha vez, fose porque a crema non fixo o efecto que se agardaba ou por calquera outra razón, o caso foi que o bispo espertou antes de tempo e atopou o sancristán diante del, dándolle as costas e erguendo a parte de atrás da chaqueta nun xesto soez. A indignación do burlado foi tan grande que se botou ao outro con furia asasina.
Conta Cunqueiro, autor literario desta historia, que se o golfo non chega a saír correndo, a aquelas horas habería que lamentar o primeiro caso dunha morte de sancristán feita por mans dun bispo. Ignoro se o suceso que contaron onte os periódicos dese monseñor italiano que tumbou dunha puñada a un cura no despacho episcopal, será o primeiro do xénero. Parece que lle deixou o nariz feito un repolo e que o crego o levou ao xulgado. Debía agardar: dunha puñada de bispo só se debía xuzgar o día do Xuízo Universal.
Esta columna publicouse orixinalmente o 24 de abril de 1997.