Onte estiven na Universidade Complutense de Madrid para dar unha charla sobre literatura. Formaba parte dun ciclo que tiña un título solemne e inevitable: “O autor e a súa obra”. En realidade, baixo esa forma académica, do que se trataba era dun asunto bastante sinxelo: falar das cousas que un escribe. Como os profesores lles piden despois aos alumnos que fagan traballos sobre as conferencias, a sala estaba chea de estudantes que tomaban apuntamentos, temerosos de que se lles escapase algún dato importante.
Confeso que non acabo de acostumarme a estas formalidades e que no fondo, cando vexo a xente anotando nas libretas mentres falo, síntome un impostor. Por fortuna, debido a que carezo de sensibilidade para esa tortura íntima que se chama mala conciencia, procuro pensar que se trata dun xogo. Así, incluso resulta divertido.
Ao rematar a charla, achegáronse tres mociñas, dúas delas fermosas por dereito propio, a terceira dotada da beleza consubstancial dos vinte anos, para que lles firmase uns libros, adiantándome que me querían facer unhas preguntas, para o cal viñan provistas dunha gravadora. Dispúxenme entón a contestar ás miñas entrevistadoras espontáneas, curioso por saber a índole das preocupacións que lles sucitaran as lecturas. Todo o que me preguntaron, incluídos a data e o lugar de nacemento, viña na solapa do propio libro.
Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de abril de 1994.