La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Onte estiven na Universidade Complutense de Madrid para dar unha charla sobre literatura. Formaba parte dun ciclo que tiña un título solemne e inevitable: “O autor e a súa obra”. En realidade, baixo esa forma académica, do que se trataba era dun asunto bastante sinxelo: falar das cousas que un escribe. Como os profesores lles piden despois aos alumnos que fagan traballos sobre as conferencias, a sala estaba chea de estudantes que tomaban apuntamentos, temerosos de que se lles escapase algún dato importante.

Confeso que non acabo de acostumarme a estas formalidades e que no fondo, cando vexo a xente anotando nas libretas mentres falo, síntome un impostor. Por fortuna, debido a que carezo de sensibilidade para esa tortura íntima que se chama mala conciencia, procuro pensar que se trata dun xogo. Así, incluso resulta divertido.

Ao rematar a charla, achegáronse tres mociñas, dúas delas fermosas por dereito propio, a terceira dotada da beleza consubstancial dos vinte anos, para que lles firmase uns libros, adiantándome que me querían facer unhas preguntas, para o cal viñan provistas dunha gravadora. Dispúxenme entón a contestar ás miñas entrevistadoras espontáneas, curioso por saber a índole das preocupacións que lles sucitaran as lecturas. Todo o que me preguntaron, incluídos a data e o lugar de nacemento, viña na solapa do propio libro.

Esta columna publicouse orixinalmente o 23 de abril de 1994.