Onte pola mañá, cando cheguei ao traballo, ao descorrer as cortinas do despacho vin na Alameda unha moza sentada nun banco. Desde lonxe, pareceume guapa. Tiña melena longa, ía vestida con graza e estaba lendo un libro. O único sorprendente era a hora, pois aínda corría un pouco fresco. Iso, ao principio, porque máis tarde tamén me sorprendería que botase alí tanto tempo. Cada vez que eu erguía a cabeza e miraba cara a fóra, a moza seguía no mesmo sitio, case sen moverse, metida por enteiro na lectura.
A iso das doce, vin que se levantaba e daba un paseo, mirando cara arriba, quizais contemplando o ceo ou observando as casas de arredor. Entón desapareceu do meu campo de visión. Media hora máis tarde, non obstante, decateime de que volvía estar no mesmo banco onde eu a descubrira a primeira hora da mañá.
Por uns instantes, veume á cabeza a idea de que podía ser unha muller extravagante, quizais algo neurótica. Non había nada que me permitise pensar así, a non ser o seu comportamento pouco habitual. De pronto, como se respondese a un xesto, ergueuse e púxose a andar de présa cara ao fondo da Alameda. Nuns segundos estaba abrazada a un home alto como ela, vestido cunha camisa azul. Bicáronse varias veces e desapareceron agarrados en dirección ao porto. Hai cousas que só se poden explicar polo amor.
Esta columna publicouse orixinalmente o 19 de abril de 1995.