A primeira vez que oín falar dun sabio, do que escoitara dicir que ensinaba no instituto de Ourense, imaxineino cun cucurucho bordado de estrelas na cabeza, lentes na punta do nariz e vara máxica na man. Escuso engadir que cando o tiven diante, xa convertido nun dos meus profesores de bacharelato, a decepción foi tan grande como non resultará difícil adiviñar. Ademais era pequeniño, falaba coma se tivese papas na boca e non se parecía precisamente a Demóstenes. Naturalmente, por sorte, as aparencias só eran un engano.
De santos vivos, o primeiro que coñecín foi a Pío XII, de quen os periódicos publicaron de maneira destacada a noticia de que vira a Cristo. Pero aquela historia non me impresionou demasiado, máis que nada porque eu xa daba por suposto que o Papa tiña que ser un santo, pero ademais porque, naqueles tempos, Roma e o Sumo Pontífice quedaban tan lonxe de min como San Pedro e o ceo.
Moi distinto foi o día que me dixeron, cando eu tiña once anos, que ía coñecer un cura que era santo. Non recordo moi ben a imaxe exacta que se formou na miña mente antes de que se producise aquela marabilla, pero gardo na memoria a idea de que pensei que tiña que ser transparante. Por suposto, non o era, pero non me sentín decepcionado: pareceume unha boa persoa, que niso debe consisitir a santidade. Agora acabo de ler no periódico que aquel cura, don Luís Álvarez Pousa, morreu hai uns días ao caer polas escaleiras.
Esta columna publicouse orixinalmente o 14 de abril de 1993.