Teño un amigo que cando entra a primeira hora da mañá nunha desas cafeterías enormes nas que, antes de empezar o traballo, a xente almorza en silencio de pé diante da barra, sen falaren uns cos outros, aínda adormecidos pola modorra pesada do sono, ten a sensación de atoparse entre tolos disimulados de persoas normais. Para non incrementar o que el considera unha triste confraría de fantasmas, sempre se senta nunha mesa á parte, aínda sabendo que dese xeito provoca a irritación dos camareiros.
Onte, porque me citaron moi cedo nunha emisora de radio, vinme metido nunha desas cafeterías, tomando un café desa maneira que tanto irrita ao meu amigo. Elixín sitio ao lado dunha señora que estaba lendo o periódico, mentres mollaba churros nunha taza de café, que logo levaba á boca sen erguer os ollos do diario.
Cando a muller se decatou da miña presenza, miroume con cara de medo, colleu o bolso que tiña no mostrador, entre nós os dous, e situouno sobre as pernas, ben agarrado coas mans. Nese instante mireime no espello que había do outro lado da barra e sorprendinme observándome a min mesmo para ver se tiña pinta de ladrón de bolsos de señora. A verdade é que me pareceu que non. Entón acordeime do meu amigo e cheguei á conclusión de que algo tola debía estar aquela señora. Aínda que ela pense que non.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de abril de 1996.