Foi unha cousa máis ben boba, por absurda e intranscendente. O luns pola mañá, antes de comer, regresaba de Ourense no meu coche todo contento, coa fame a punto, esperando chegar a casa para xantar cos rapaces e botar unha parrafada de longa e animada sobremesa, como adoitamos facer cando eu non teño nada especial en que traballar ou cando tampouco me apetece moito poñerme a ler ou a escribir. Eses eran os pensamentos que levaba na cabeza, mentres fóra chovía a cachón e a auga esgarabellaba no parabrisas do auto con esa musiquiña natural que tanto me gusta. Debían faltar, máis ou menos, cinco quilómetros para chegar ao Porriño.
De pronto, o coche púxose tolo, só porque tiven que dar un frenazo por culpa de que iso mesmo era o que acababa de facer o chofer que me precedía na autovía, uns metros máis adiante. Primeiro funme para a esquerda, logo para o lado contrario, a continuación virei en redondo, din tres voltas sobre min mesmo e batín contra a valla.
Ía en dirección a Vigo e quedei mirando para Ourense. O que máis me preocupou foi que non collín medo nin me puxen nervioso. Preocupoume porque pensei que debía ser unha reacción motivada por algunha anomalía psicolóxica, precisamente ocasionada polo propio accidente. En xeral, as xentes que me teñen contado experiencias así, sempre me aseguraron que despois quedan nun estado de nerviosismo intenso. Eu tardei en decatarme de que algo raro ocorría cando emprendín a marcha de novo, como se nada sucedese. O que pasa é que me avisaron os outros coches cos faros, pois marchaba todo tranquilo en dirección contraria, como un piloto suicida. Máis serenidade, imposible.
Esta columna publicouse orixinalmente o 5 de abril de 2000.