La Voz de Galicia
Recuperación diaria das columnas de Á Marxe, escritas por Carlos Casares en "La Voz de Galicia"
Seleccionar página

Apunte gastronómico

Cando eu andaba metido nesas cousas da gastronomía, nun capítulo de confrades celebrado coa solemnidade literaria tan propia do medio, un ilustre escritor experto na materia, ben equipado de dente e non mal provisto de estómago, falou con fruición contaxiosa de larpeiro dun prato no que interviñan mariscos, fideos e non sei que exquisiteces máis. A indiferenza con que acollín o seu entusiasmo levouno a facer un comentario non demasiado amable nin xentil sobre a cociña galega, tan elemental que parecía cutre e tan simple que parecía pobre.

A réplica non lle veu de min, que teño unha sensibilidade bastante roma para sentir como ofensas patrióticas as opinións críticas sobre o meu país, senón dos comellóns de fóra, especialmente tres cataláns que asumiron a defensa dos produtos naturais galegos cun ardor que anulou nuns poucos minutos o ataque desconsiderado do barrigán. Corrérono a mariscos, igual que se fose a pedradas.… Seguir leyendo

Auga e liberdade

Onte, cando me acordei aquí de Jorge Semprún, especialmente daquelas mans que un día empuñaron un revólver para matar dun tiro polas costas a un soldado alemán case adolescente, non me decatei de que nestes días se cumpren cincuenta anos da liberación dos campos de concentración, nun doscales, o de Buchenwald, estivo internado o novelista español. Alí conviviu con varios miles de persoas, moitas das cales morreron de horror e desapareceron, convertidas en fume, pola enorme cheminea dos fornos crematorios.

Tanto tempo despois, Semprún non conseguiu liberarse da imaxe daquel fume fatal: unha densidade escura producida por centos e centos de corpos calcinados, consumidos polo lume para non deixar rastro da barbarie. Tampouco puido esquecer o cheiro a carne queimada, un arrecendo doce que aínda leva no corazón.

Hai no libro moitas páxinas para recordar. E u quero traer aquí, como testemuño do aniversario que conmemoramos hoxe, un episodio que … Seguir leyendo

Présa

O outro día, en Madrid, pola tarde, sentei nun banco, na rúa, non tanto por descansar, que non o necesitaba, senón por mirar xente. Cando estou de viaxe, fágoo con frecuencia. Unha vez, en París, en iguais circunstancias, cheguei ao convencemento de que os homes franceses, en xeral, son bastante feos: hai moitos que se parecen a aquel actor que se chamaba Louis de Funes e que tiña cara de pera. Pola mesma razón, creo que os alemáns, a pesar da mala fama que teñen, resultan máis vistosos, incluso eses tipos tripudos, bons bebedores de cervexa e ávidos comedores de salchichas, que aparentan ter boa saúde e nunca resultan cómicos.

En Madrid, tirei a conclusión de que a característica máis chamativa da xente que anda pola rúa é que camiña de présa, tanto os gordos como os delgados. No tempo que estiven observando vin a varios señores que corrían e … Seguir leyendo

Un negro racista

Non recordo onde lin a historia dun negro catalán, porteiro nun hotel de Barcelona antes da Guerra Civil, que acabou internado nun campo de concentración nazi. Pola color da súa pel, pronto se converteu nunha figura destacada entre os demais presos, ata o punto de que as autoridades o nomearon mozo de comedor ao servizo do mando militar. Esa circunstancia fixo que non fose dos que peor o pasaron naquel inferno, aínda que non se librou de castigos e humillacións, incluída a morte ao final.

Cando os oficiais entraban no comedor para xantar, contemplaban o negro como se fose un animal raro e non se privaban de abrirlle a boca para mirarlle os dentes, igual que se fai cos cabalos, ou turrarlle das orellas, quizais só por divertirse. O peor era cando lle arrincaban os pelos do bigote, o que lle causaba unha dor insoportable.

Outro negro, membro do grupo … Seguir leyendo

Un home que manda

Nunha importante reunión que se celebrou en Ucraína pouco antes da caída de Gorbachov, coa asistencia dos líderes políticos de varias repúblicas, incluído Boris Ieltsin, este último bebeu tanto que acabou caendo da cadeira como un saco de patacas. Os membros da delegación que el mesmo presidía, sen perder a calma, pediron axuda para levantar do chan aquela mole humana e despois lévarono ata un cuarto veciño onde o deixaron durmindo. Uns minutos máis tarde regresaron á sala e proseguiron a negociación.

Aos poucos meses, en decembro de 1991, na célebre xuntanza na que os dirixentes de once repúblicas decidiron a liquidación política de Gorbachov, o mesmo Ieltsin caeu redondo borracho sobre a mesa e só ergueu a cabeza para dicir unha vez a frase “Tes razón”, non se sabe dirixida a quen, e caer de novo no sopor.

Este home, non obstante, ten moitas posibilidades de gañar as próximas … Seguir leyendo