Cando eu ía pasar os veráns a Beiro de neno, unha pequena aldea próxima a Ourense, á cal había que chegar a pé ou a cabalo, pois non había estrada, mentres o Ramón nos conducía polos carreiros, guiando ao Morito polo ronzal, eu levaba sempre o corazón encollido. Primeiro, non me gustaba durmir nun cuarto que daba ao cemiterio, desde o cal vía as cruces das tumbas, unha das cales ademais se erguía xusto diante da ventá. Despois, por se fose pouco, estaba aquel maldito can chamado Café, un bicho que daba a morte.
Quero dicir que, ás veces, con bastante frecuencia, se puña a ouvear como o lobo, dunha maneira patética, cun son longo e triste que os paisanos aseguraban que era o anuncio dalgunha desgraza. Por riba, había unha veciña que se empeñaba en agoirar grandes traxedias, sempre anticipadas por sinais
no ceo.
Esta señora dicía que pouco antes da guerra, vira a cabeza horrible dunha cobra xigante espiando entre as nubes e que a morte dun papa fora precedida por unha pelexa feroz entre dous lobos nas inmediacións do sol. Confeso que pasei horas asustado, buscando estas cousas polo firmamento. Agora, tantos anos despois, cando o medo xa non é máis que unha forma da prudencia, gustaríame volver a aqueles terrores infantís. Era máis divertido que escoitar todos eses profetas de calamidades que non paran de falar na televisión.
Esta columna publicouse orixinalmente o 13 de marzo de 1995.